Kolumbia - Konkurs

zdjęciemapa

dlatego nie zaryzykuję wzięcia jedynie aparatu analogowego na wyjazd życia (znając swe niewielkie umiejętności i roztrzepanie...:). Sama lubię się pobawić różnymi obiektywami (choć bardzo lubię właśnie 50mm) z różnym skutkiem, stąd nie traktuję tego zbyt serio....To nie do końca wina techniki, że stępiła nam wrażliwość..., mało miejsca pozostawiając wyobraźni. Lubię patrzeć na zdjęcia, gdzie mogę "dopisać" historię (z przodu, lub tyłu).
Loo - jeszcze mając 36 klatek do dyspozycji obchodziłam miejsce, szukając najlepszego, rezygnowałam z niepewnych ujęć, co do których nie do końca byłam przekonana - wracałam z 5-6 filmami. Teraz po 2-3 tygodniach mam 7-8 tysięcy zdjęć. Nawet robiąc selekcję, mam mętlik w głowie i nie do końca potrafię trafnie wybrać z tej masy. Może ta "5" nauczy mnie dyscypliny...:)))

Bo1: tu się z Tobą zgadzam w 100%
Colmar: ludzki ekshibicjonizm wzrósł ostatnio znacząco, ale związane jest to tylko z łatwością pokazywania wyprodukowanych przez siebie „cudów”, ale to nie wina fotografii cyfrowej! To ludzka natura… Nie byłeś nigdy męczony dziesiątkami analogowych zdjęć z wakacji znajomych typu – „ja na tle (dowolnie wybrany obiekt)”? To że robi się wiele zdjęć na swoje wady (nieprzemyślane zdjęcia), ale z drugiej strony będąc na „wycieczce życia” nie chciałbym ryzykować że jedyny negatyw ulegnie destrukcji ;-)

Otóż to. Dzisiaj wystarczy zwykłe, nic nie mówiące zdjęcie, aby zrobić z niego sprzedające się dzieło. Standard, który mnie osobiście bardzo irytuje to maksymalnie wyciągnięte "Clarity" i winieta na połowę zdjęcia... Jeżeli chodzi o ilość zdjęć, to chyba zostało we mnie doświadczenie z czasów Praktiki. Korzystając z dobrodziejstw cyfrowej fotografii robię zwykle więcej zdjęć, ale najczęściej są to zwielokrotnione te same kadry, aby mieć pewność chociażby dobrego nastawienia ostrości. Dzięki temu ilość miejsca na kartach pamięci wciąż mi wystarcza mimo blisko 30MB plików :).

Święta racja. Przecież wszystko musi być "doskonałe".

i jeszcze taka myśl mi się nasunęła...nie wiem jak Wy, ale ja podejrzewam, że przez fotografię cyfrową zmieniło się nam trochę poczucie estetyki - szukamy coraz mocniejszych efektów, barw bardziej nasyconych etc..., w związku z czym (takie jest moje zdanie) mamy coraz większą rzeszę sprawnych rzemieślników produkujących pocztówki. Takie zdjęcia są przyjemne w odbiorze, ale nie pozostawiają śladu - nie pozostają w pamięci, nie wstrząsają...(i wcale nie mam na myśli scen drastycznych, którymi czasem epatuje się odbiorców), nie zmuszają do przemyśleń.
Mam wrażenie, że przy fotografii analogowej chcąc, nie chcąc większy nacisk stawiano właśnie na przekaz, mniejszy na szybki efekt...

Nie do końca się z wami zgodzę. Owszem, technologia cyfrowa daje nam na dzień dzisiejszy praktycznie nieograniczone możliwości - wystarczy by zdjęcie było w miarę ostre, resztę można poprawić, dorobić, usunąć ... - tak, że produkt finalny kompletnie nie przypomina oryginału. Ale porównywać to do możliwości z przeszłości... - tutaj trochę przesadzacie. Bo - dotknęłaś istoty problemu - setki, tysiące bez zastanowienia pstryków, których potem nie ma czasu nawet wyselekcjonować. Wrzuca się to potem hurtem do sieci, bo przecież koniecznie trzeba to pokazać światu... i mamy to co mamy. Kiedyś była selekcja, magia, umiejętności, doświadczenie i jeszcze parę rzeczy.

Cieszę się że się że mamy podobny punkt widzenia, ale nie mogę się zgodzić na stwierdzenie że fotografie „mogą być jedynie jak najbardziej zbliżone do obrazu jakie zarejestrowało oko”…
Jakby tak miało być, musielibyśmy robić zawsze z taką ogniskową, która rejestruje obraz w sposób zbliżony do ludzkiego oka (50mm dla małego obrazka)… A ja lubię pobawić się perspektywą! Lubię i „szeroki kąt” założyć, a i „tele” czasami się przydaje - chociaż z moim tele zdjęcia wychodzą jak z mikrofalówki ;-)
Ps. Miłego oglądania slajdów ;-)

W tym co piszesz masz ogromnie dużo racji...w zasadzie 100 % :). Dlatego też czasem uśmiecham się pod nosem, gdy ktoś wychwala "naturalne" zdjęcie, jako, że takowe nie istnieją..., mogą być jedynie jak najbardziej zbliżone do obrazu jakie zarejestrowało oko i jest to kompilacja dużych umiejętności fotografującego, plus dobrej jakości sprzętu, znajomości programów do obróbki i najważniejsze odrobiny szczęścia... (pogoda, sytuacja...).
Nie wyobrażam sobie rezygnacji z fotografii cyfrowej, ale wracając do błon fotograficznych będę starała nauczyć się bardziej przemyślanego robienia zdjęć (z oszczędności), bo w tej chwili robię ich za dużo... :))).
Natchnąłeś mnie myślą, by odkurzyć rzutnik i poprzyglądać się slajdom (ORWO), jakie leżą u mnie zakurzone od lat 20...;) - dzięki.

tomeksz1969, popieram w 100%. Nie wspominając o procesie naświetlania, wywoływania i wykonywania odbitki, w fotografii analogowej często również zdjęcia przecież retuszowano. Sam mam w domu studyjny portret dziadków z ich lat młodzieńczych, gdzie ewidentnie widać poprawki dokonywane na negatywie. W stosunku do obecnych matryc cyfrowych fotografia analogowa ma jednak istotną przewagę - zakres tonalny. Chyba, że zabieracie w podróż minimum średnioformatowe ścianki o wartości niezłego samochodu :). Przewagę w tej kwestii widać na zdjęciach fotodraba. Ich dynamika jest nieporównywalna ze zdjęciami od początku cyfrowymi. W przypadku krajobrazu możemy ustawić aparat na statywie, zrobić kilka ujęć i mądrze złożyć je w jedną całość stosując technikę HDR, ale przy reportażu już odpada ten pomysł, a w dodatku jest bardzo czasochłonny.

Pozwolę sobie na obronę fotografii cyfrowej (albo raczej postaram się pokazać bezsensowność wracania "do korzeni"). Chciałbym jednocześnie zaznaczyć, że te dywagacje nie dotyczą slajdów – ale wyłącznie oryginałów! – do pokazania znajomym z rzutnika. Chcąc pokazać je nam (w sieci) trzeba to zeskanować (czytaj: zamienić na wersję cyfrową). Mamy więc powrót do stanu obecnego, z dodatkowym etapem przetwarzania, a wiadomo że każdy etap powoduje utratę jakości…
1. W fotografii b&w – podczas samodzielnego wywoływania, najprawdopodobniej każdy korzystał z różnych gradacji papierów, różnych typów wywoływaczy, naświetlania obszarów z różnym czasem itp. czyż nie są to odpowiedniki obecnego post-processingu?
2. W fotografii barwnej – zakładam że zdecydowana większość nie wywoływała tego samodzielnie – oddajemy negatyw do studia fotograficznego i… zdajemy się na ich estetykę, a raczej na ich maszyny, które zdjęcia drukują przecież cyfrowo, potem musimy je jeszcze dodatkowo zeskanować… dochodzi kolejny niepotrzebny etap ingerencji w zdjęcie!

Czyż nie tak to wygląda? Ciekaw jestem Waszych opinii na ten temat ;-)

ja spróbuję wrócić do korzeni (o ile mnie to finansowo nie zje)- kupiłam za parę groszy Canona 5.
Trudno jednak brać go na wyjazd...jako drugi, czy trzeci...;)))

Bo tak jest. Sami władowaliśmy się w "uroki" fotografii cyfrowej i poprawiamy na siłę dobre foty.

często mam wrażenie, że im mniej "grzebię", tym lepiej wychodzi :)))

Nie twierdzę, że nie był. Oko ludzkie nie jest doskonałym instrumentem - i takie jest moje "wrażenie", że jest trochę przekoszony. Może trzeba było nie prostować i złudzenie byłoby O.K.

był prostowany...ale mogło się i zdarzyć :)

Kolorystycznie bardzo fajne, ale odnoszę wrażenie, że horyzont trochę poleciał w dół (prawa strona).

Świetnie Ci się chmurki ułożyły :))

tak. W zasadzie jest to Park Tayrona i morze Karaibskie... - turystów prawie nie ma..., dlatego jeśli chciałoby się wrócić, to trzeba się pośpieszyć ;)

HDR? jakby nie patrzeć piękne...