Wyspy Zielonego Przylądka- Santiago > WYSPY ZIELONEGO PRZYLĄDKA

Santiago.

Dlaczego Wyspy Zielonego Przylądka? Hmmm- a dlaczego nie?
Historia zatoczyła pętlę czasową- na Cabo Verde wyruszyłem z Krzysztofem Babińskim z Myślenic pod Krakowem- z tym samym, z którym dane mi było wyruszyć za koło polarne w pierwszą, poważną podróż.

6 godzin spóźnienia sprawiło, że znaleźliśmy się na wyspie Santiago w środku nocy. Na początek niekonwencjonalne posunięcie: mijamy zdziwionych taksówkarzy i idziemy z lotniska przed siebie. To chyba taka „uroda” polskich backpackerów- minimum taxi, hotelów i innych wygód. Ponad godzinny rajd zaprowadził nas na podmiejskie slumsy. Trasa wiodła poprzez atrakcje tj.: wysypisko śmieci, przedmieścia miasta Praia, pełne ujadających psów, a to wszystko okraszone obywatelami spitymi grogiem. Celem jest spanie nad oceanem, ale nawet z kompasem to niełatwe zadanie. Gdzie się nie ruszymy, tam czekają chętni do pomocy miejscowi ludzie- problem w tym, że każdy chce pomóc, ale nie jest w stanie (%), co w efekcie kończy się szarpaniną między „współziomkami” i zniknięciem w przepastnych ciemnościachJ

Nagle spod ziemi wyrasta chłopak, który wraz z mamą odprowadza nas na plażę. Idą ku naszemu zdziwieniu na boso, a trasa jest trudna z uwagi na szkło oraz strome skały pogrążone w ciemnościach. Jak zwykle żądają zapłaty, lecz my mamy tylko cukierki (bardzo dobre Kukułki), którymi muszą się zadowolić. Plaża jest interesująca (ku przerażeniu naszych przewodników), gdyż gdzie się da, śpią ludzie z nogami w reklamówkach i innych workach. Rozbijamy namiot w skałach emitujących fatalny zapach ludzkich odchodów (nie ma innej alternatywy). Rano ukazują się piękne, choć posępne nieco formacje wulkaniczne. Pośród nich w niewielkiej zatoczce z sieciami zmaga się rodzina rybacka. Początek wyjazdu udany. Ruszamy do głównego miasta i stolicy zarazem. Praia nakazała nam szybko uciekać. Poznaliśmy miłego pana (niejaki Val), który współtworzył przewodnik Bradta po wyspach.

Czekając na Vala, który pobiegł wymienić nam pieniądze (dziwne uczucie- powierzyć komuś obcemu swe fundusze) trzeba było gwałtownie odskoczyć, gdyż z jakiegoś węża tryskało paliwo wprost na przechodniów. Val przybiegł i nieco ulżyło, bo w sumie mógł zniknąć. Trochę nam pomógł, nieco oszukał, ale wynik końcowy był pomyślny dla nas. Jazda busem może się przerodzić w wycieczkę po mieście z niekiedy wielokrotnym powtarzaniem, gdyż bus zanim ruszy na dobre, musi zebrać komplet pasażerów. Klientów czasem wręcz zdziera się z ulicy i przekonuje, że warto jechać. Pasażerami upycha się wszelkie dziury w pojeździe. Celem jest miasteczko Tarrafal, odległy o kilkadziesiąt kilometrów.

Ma być tam festiwal muzyczny w ramach święta Municipality Day. Po drodze momentami wprost niezwykłe widoki gór, bardzo strome, szpiczaste i posępne szczyty, u podnóża których rosną palmy, a całość zasnuta jest pyłem wprost z Sahary. Tarrafal można (bardzo naciągając) przyrównać do naszego Sopotu. Kolorytu całości nadają ludzie- uśmiechnięte twarze z niepowtarzalnymi fryzurami, taneczne ruchy, kolorowe stroje i muzyka (podobna do reggae) w tle. Taki klimat zapamiętałem też na Fogo- pozostałe odwiedzone wyspy prezentowały już inny styl. Festiwal okazał się klapą, gdyż próby trwały z 3 godziny, a gdy się już zaczęło, okazało się, że muzyka jest ciężkostrawna. Udało się przynajmniej przy głównej konsoli naładować baterie w kamerze. Wielką przyjemność sprawia chodzenie po mieście (przy braku prądu) i obserwowanie nocnego życia tutejszych ludzi. Oni się po prostu dobrze bawią, spotykając się, słuchając głośnej, lecz łagodnej muzyki z głośników na ulicy. Kolejny nocleg znów w pięknej scenerii: na brzegu klifu, u podnóża przepięknej góry, stworzonej z potężnych kolumn od frontu. Góra owa stała się celem w następnym dniu.

Plecaki trzeba zostawić losowi w zaroślach (w tej okolicy właśnie nasi znajomi Niemcy mieli dosyć poważne problemy z wyrostkami, którzy siłą chcieli ich okraść). Miły trekking z bardzo przyjemnymi, egzotycznymi widokami na ocean (oj przydały się kijki). Zejście z góry nie było już takie miłe, ale to nic nowego. W nagrodę wylegiwanie się na miłej, kameralnej plaży, z przerwami na pływanie w cieplutkiej i przeźroczystej wodzie. Spotkaną tylko tu innego rodzaju atrakcją były kokosy (po 3 zł), które były rozłupywane maczetami z taką precyzją, że... trudno uwierzyć, jak perfekcyjnym narzędziem w ręku kobiety może być ten przyrząd. Czas nagli, więc ruszamy na wschód do miejscowości Calheta. To taki przypadek- po prostu jedziemy i jeśli się podoba, to wysiadamy. Dziwnym trafem znajdujemy się w domu, który wynajmuje nam przyjemny chłopak. Jego brat pracuje w Paryżu, więc nie dziwią kafelki, wielkie łoże, barek i ogólny rozmach tej posiadłości. Z uwagi na mój stan spowodowany morderczym słońcem, zostałem w domu, a Krzychu ruszył na nocny obchód terenu. Jest to bardzo dobre rozwiązanie, gdyż w innym przypadku konflikt gotowy. Życie nocne kwitnie tu w każdej miejscowości.

Na ulicach znów bawią się tłumy, z głośników dobiega pogodna muzyka (inna od naszej „łupanki”) a z butelek sączy się doskonały (jeśli własnej roboty) grog. Poranek, to wypad nad ocean i pływanie połączone z obserwacją morskich żyjątek. Krystaliczna woda, połyskująca w blasku słońca ukazuje jeżowce oraz niezwykłe ryby, jakie zazwyczaj widzi się w akwariach. Po drodze wypijamy grog spod lady oraz kawkę w prowadzonej przez Niemców restauracji (to coraz częstsze zjawisko). Nagle jesteśmy otoczeni przez dzieciaki wybiegające ze szkoły- hałaśliwa, ale niezwykle sympatyczna gromadka. Oddalając powrót do Praia, wysiadamy w ostatniej już nad oceanem miejscowości Pedra Badejo.

Jak zwykle udajemy się nad ocean, gdzie napotykamy zróżnicowany krajobraz w postaci zasnutych mgłą palm, dziwnych stworzeń, no i jak zwykle tajemniczych form lawowych. Tu następuje niespodziewanie szybki zwrot akcji. Na plaży dopadł nas lekko podchmielony jegomość z flaszką grogu w jednej i syropu trzcinowego w drugiej ręce. W reklamówce miał wyniesione z „zakładu pracy” jakieś badyle. Okazało się, że jest to trzcina cukrowa, którą szarpie się zębami i wysysa pyszny sok. Nie spodziewaliśmy się, że za parę dni ta umiejętność bardzo się nam przyda. Człowiek ten był bardzo komunikatywny, a jego oraz nasza wylewność wzrosły znacznie po konsumpcji wyśmienitego grogu własnej produkcji. Nazwaliśmy naszego bohatera „żniwiarzem”. Mimo, iż on mówił po kreolsku, a my swoją mieszanką językową, udawało się nam dobrze dogadywać. W pewnym momencie zaczęliśmy porównywać nasze braki w uzębieniu- czyżby to był efekt uboczny mikstury grogu i syropu trzcinowego? Idąc na Aluguera (tamtejszy zbiorowy transport) znaleźliśmy się w wielkim tłumie uczniów w mundurkach, wychodzących ze szkoły. Co za widok! Oni też chyba o nas tak myśleli.

Nasz „żniwiarz” przegonił w zdecydowany sposób miejscowych natrętów i odprowadził nas aż do samego busa. Góry przybierają na Santiago formy, które są w stanie poruszyć każdego. Trekking w nich to niezły pomysł na przyszłość. Z luźnych myśli... Niebawem zawita tu komercja, jak na Wyspach Kanaryjskich, co widać już teraz. Dużo się buduje, ludzie jeżdżą autami wysokiej klasy, dbają o siebie i swe dzieci. Druga strona medalu, to swoisty „urok” w postaci załatwiania potrzeb fizjologicznych gdzie popadnie, nieczystości spływające ulicami, brudne plaże i szereg innych specyficznych rzeczy. Stanowi to jednak o uroku tych okolic. Mnie osobiście rozczulił widok kozy, posilającej się beznamiętnie na wysypisku śmieci kartonem z firmowym napisem. Pozostaje 10 godzinne oczekiwanie na lot ku majestatycznemu wulkanowi Fogo.