Oranżeria Margam.

zdjęciemapa

Oranżeria w Margam została zbudowana w latach 1787–1793. Jej zadaniem było pomieścić dużą kolekcję drzew pomarańczowych, cytrynowych i cytronowych odziedziczonych przez Thomasa Mansela Talbota wraz z posiadłością Margam i obecnie nieistniejącym domem Margam od jego przodków Mansela. Znajduje się na liście I stopnia jako jeden z najwspanialszych klasycznych budynków w Walii. Zaprojektowana w 1787 r. przez Anthony'ego Kecka, ma regularną klasyczną kompozycję, wspaniale ozdobny wygląd i doskonale funkcjonalny projekt. Ułożona ze wschodu na zachód i mająca 327 stóp długości, jest najdłuższą Oranżerią w Wielkiej Brytanii.
Główną bryłę Oranżerii oświetla dwadzieścia siedem wysokich, okrągłych okien otoczonych głęboko rzeźbionymi, wermikułowanymi, boniowanymi kamieniami, które kontrastują z gładkim kamieniem nad i na końcach pawilonów. Pięć środkowych okien znajduje się nieco przed głównym budynkiem, frontonowy pawilon z gładkich ciosów z powodzeniem kończy długi budynek na obu końcach, każde z potrójnie oświetlonym oknem weneckim od południowego frontu i weneckimi drzwiami na końcu. Tył budynku był prosty, jeśli nie liczyć podwójnych drzwi, którymi można było wnosić i wyprowadzać drzewa.
Zbiór drzew pomarańczowych utrzymywano w Margam aż do wybuchu drugiej wojny światowej, kiedy Oranżeria została zarekwirowana do celów wojskowych i zajęta przez siły amerykańskie. Drzewa musiały zostać pozostawione na zewnątrz i nie przetrwały zimy.
Budynek po dwóch wiekach wymagał gruntownej renowacji. Ideałem byłoby przywrócenie całej Oranżerii jej pierwotnego przeznaczenia, jednak zmieniły się warunki społeczno-gospodarcze. Część budynku odrestaurowano tak, aby spełniała swoją XVIII-wieczną funkcję, a niektóre dodatki wykonano w możliwie dyskretny sposób, aby umożliwić wykorzystanie Oranżerii do różnorodnych celów, takich jak sala koncertowa, centrum konferencyjne czy sala bankietowa na której syn był na ślubie. info przetłumaczyłem z tablicy informacyjnej przy obiekcie.