Łatgalia – polskie Inflanty > ŁOTWA

Łatgalia to najmniej uprzemysłowiony i najsłabiej zaludniony ( 2 osoby na 1 km kw.), najuboższy region Łotwy, region niebieskich jezior, zachwyca swoją niepowtarzalną przyrodą, tradycjami kulinarnymi i pięknym rękodziełem rzemieślników. Współczesna Łatgalia to również historyczne polskie Inflanty, jedyna część obecnej Łotwy, która pozostała przy Rzeczpospolitej Obojga Narodów po podpisaniu pokoju w Oliwie w 1660 r. Polska historia w Inflantach zaczęła się ponad 100 lat wcześniej - za czasów panowania ostatniego króla z dynastii jagiellońskiej. Wtedy to nałożyły się na siebie - ambitna polityka Zygmunta Augusta, agresywne poczynania Iwana IV Groźnego i konflikt pomiędzy państwem zakonnym a arcybiskupem Rygi. Wynikiem politycznych rozgrywek były traktaty w Pasvalys i w Wilnie, rozpoczynające polskie czasy w Inflantach. Po pokoju oliwskim część Łatgalii, zwana popularnie Inflantami Polskimi pozostała przy Rzeczypospolitej aż do I rozbioru.
Līvāni - pierwsze wzmianki o Līvāni pochodzą z roku 1289, początek dzisiejszych Līvāni, to rok 1533. Otwarcie linii kolejowej Ryga – Orła w 1861 roku, spowodowało intensywny rozwój Livenhof. W 1926 roku Līvāni, uzyskało prawa miasta. Līvāni jest piątym, co do wielkości miastem regionu Łatgalii. W Līvāni skupia się przemysł, urzędy administracji i instytucje samorządowe. Są restaurowane zabytki i budowane nowe obiekty. Prawie w 100 procentach odnowiono zachowane dwory i ich wnętrza, powstał szlak rowerowy wzdłuż całego miasta. Odnowiona została infrastruktura komunalna miasta.
Dyneburg (Daugavpils)
Dyneburg (101 057 mieszkańców), jest drugim największym miastem Łotwy, jednym z dziewięciu miast krajowego znaczenia i największym miastem w regionie Łatgalii. Stanowi centrum przemysłu, edukacji oraz kultury, sportu i wypoczynku. Pierwszy raz nazwa miasta została odnotowana w źródłach historycznych w 1275 roku. W ciągu stuleci miasto należało do Zakonu Kawalerów Mieczowych (Zakon Liwoński), do Rzeczypospolitej Obojga Narodów i do rosyjskiego imperium. W swej historii Dyneburg miał różne nazwy – Dunaburg, Borisoglebsk, Dźwińsk. Prawa miasta Dyneburg uzyskał w 1582 roku. Dyneburg jest miastem wielonarodowym. 14% mieszkańców Dyneburga ma polskie pochodzenie. Od roku 1991 działa szkoła polska w Dyneburgu im. J. Piłsudskiego, w roku 1997 w przedwojennym Domu Polskim zostało utworzone Centrum Kultury Polskiej. Obecnie Centrum promuje polskie narodowe tradycje i dziedzictwo kulturowe. W centrum działają różnorodne zespoły artystyczne i odbywają się imprezy.
Miejsca charakterystyczna dla miasta i warte odwiedzenia:
Wzgórze Kościelne - znajdują się tam, tuż obok siebie, świątynie czterech wyznań – rzymsko-katolicki kościół najświętszej Marii Panny, katedra prawosławna świętych męczenników Borysa i Gleba, katedra (luterańska) Marcina Lutra oraz świątynia Zmartwychwstania, Narodzenia Matki Bożej i św. Mikołaja Cudotwórcy na Nowym Planie staroobrzędowców.
Twierdza Dyneburska, jest symbolem Dyneburgu. Okazała budowa fortyfikacyjna zajmująca ponad 150 ha, jedyny, praktycznie bez zmian zachowany, przykład twierdzy pierwszej połowy XIX wieku w Europie Wschodniej. Zarys fortyfikacji tworzy wał ochronny zawierający 8 bastionów, 6 rawelin, 6 kontragard oraz inne konstrukcje obronne. Każdy szczegół twierdzy wypracowany jest przez doświadczenia budowlane najlepszych szkół architektów carskiej Rosji i Europy. Obecnie w twierdzy odbywają się potężne prace renowacyjne. Niedługo tam swoje drzwi dla zwiedzających otworzy Centrum Sztuki Marks Rothko. Mark Rothko jest znanym łotewskim malarzem o randze światowej, który urodził się w Dyneburgu w 1903 roku. Kolekcję Centrum tworzą oryginały i kopie obrazów z różnych okresów twórczości malarza oraz prace krajowych i zagranicznych artystów z międzynarodowego pleneru im. Marka Rothko.
Aglona, miasto znane na Łotwie oraz na całym świecie, jako centrum katolicyzmu, podobnie jak Częstochowa w Polsce. Każdego roku 15 sierpnia odbywa się pielgrzymka do Aglony. W 1993 roku piękną barokową bazylikę aglońską odwiedził papież Jan Paweł II. W bazylice znajduje się kolekcja obrazów, rzeźb oraz dóbr sztuki, w tym bardzo znany obraz Matki Boskiej Aglońskiej, który uważany jest za cudowny.
Rzeżyca (Rēzekne), w XIII-XVI wiekach na terenie Rzeżycy stał Zamek Zakonu Liwońskiego. Od 1582 do 1772 roku Rzeżyca należała do Księstwa Polsko-Litewskiego. Po rozbiorze Polski w 1772 roku stała się częścią imperium rosyjskiego. Dzisiaj Rzeżyca jest centrum kultury i edukacji Łatgalii.