Greece Behind the Scene - przed rozpoczęciem podróży > GRECJA

Ile to już razy byliście w Grecji i wylegiwaliście się na jej plażach? Który to już raz wpatrywaliście się w Partenon? Nie możecie się doczekać, kiedy znowu na Waszym stole pojawi się moussaka? Grecja kojarzy się Wam przyjemnie, ale również trochę banalnie jako cel podróży? Dla nas to pierwsza wyprawa w tamte rejony, lecz nie to czyni ją wyjątkową. Chcemy zobaczyć Grecję, jakiej turyści nie znają.

Greece Behind the Scene, GRECJA

Wraz z początkiem września ruszymy szlakiem młodych uchodźców przybywających na greckie wyspy z Azji i Afryki. Udamy się w miejsca, gdzie przebywa ich najwięcej. Spróbujemy poznać przeciętny tryb dnia tych młodych ludzi. Sprawdzimy, czym się zajmują, dokąd się udają. Gdzie jedzą i śpią. Przede wszystkim jednak interesuje nas, o czym myślą, jakie mają nadzieje i pragnienia.

Z wysp, które są pierwszymi miejscami w Europie, do których docierają uchodźcy, podążymy do Aten. Ateny nigdy nie są dla uchodźców miastem docelowym – stamtąd mają nadzieję udać się do państw Europy Zachodniej i Północnej. Wiąże się to z długimi procesami uzyskania azylu i wiz, a coraz częściej również z ucieczką, przemytem, próbą nielegalnego przedostania się przez granice Grecji.

Dlaczego poświęcimy miesiąc studenckich wakacji na włóczenie się za uchodźcami? Bo chcemy lepiej zrozumieć przyczyny opuszczania ich ojczystych krajów, poznać oczekiwania związane z przedostaniem się do Europy oraz warunki życia, z jakimi zetknęli się w Unii. Pragniemy skonfrontować obrazy przedstawiane przez media z rzeczywistością.

Zależy nam na wysłuchaniu historii osób w naszym wieku i przekazaniu ich dalej – do Polski. Zdajemy sobie sprawę z tego, że naszym rówieśnikom trudno utożsamić się z uchodźcami. Chciałybyśmy podzielić się z nimi naszą wiedzą na temat konfliktów zbrojnych w Azji i Afryce i ich wpływie na życie przeciętnych obywateli. Ukazać, że decyzje o opuszczeniu ojczystych krajów są trudne i nie wiążą się z kwestiami ekonomicznymi, tylko obawami o utracenie życia. I w końcu – pokazać, że dramat tych ludzi, wbrew ich oczekiwaniom, nie kończy się wraz z przekroczeniem granicy europejskiej.