węgiersko-rumuńska granica > RUMUNIA

To będzie króciutki opis wrażeń z drogi, jaką odbyłem żeby dotrzeć z Budapesztu do Rumunii. Węgry, jak wiadomo, nie są zbyt dużym krajem i dojechanie w krótkim czasie z Budapesztu do Rumunii to żaden problem. Wystarczy mknąć nudną i płaską trasą 71, a potem zjechać na południe i bez problemu trafimy do Debreczyna. A stamtąd jakieś 20 kilometrów prostą, choć im dalej, tym bardziej swojsko dziurawą, drogą dotrzemy do granicy. Nie wiem, jaki wpływ na sytuację na tym akurat przejściu granicznym pomiędzy Węgrami a Rumunią ma traktat z Schengen (Węgry należą do układu, Rumunia nie), ale już przed rokiem, kiedy żaden wschodnioeuropejski kraj do strefy nie należał, atmosfera na granicy Debreczyn-Valea Lui Michai była bardziej niż senna. I nawet nie to, że ludności przeprawiającej się było niewiele,. Po prostu celnicy zdawali sobie sprawę z tego, iż ich praca to raczej chyląca się ku upadkowi fikcja, niż realna i słuszna walka o szczelność granic. Dwaj panowie w mundurach - jeden rumuńskim, drugi węgierskim gaworzyli sympatycznie, kiedy podjechałem do ich stanowiska. Obaj podnieśli się z krzesełek wystawionych przed baraczek służący za wspólne biuro i podeszli do samochodu. Kontrola polegała na pochyleniu się, przyłożeniu do skroni dłoni w charakterze daszka przeciwsłonecznego i rozpoznaniu przez szybę sytuacji wewnątrz wozu. Stan osobowy - dwoje dorosłych i dwie małoletnie, nie wzbudził jakichkolwiek podejrzeń, jako że zgadzał się z tym, co opisywały nasze paszporty. I już nas panowie celnicy chcieli pożegnać, kiedy wiedziony przeczuciem, poprosiłem o wbicie pieczątek do paszportów. Bardzo to duet celników zaskoczyło. Obaj udali się do swoich biurek i wygrzebali z dna szuflad pieczątki, które symetrycznie przystawili na kartach naszych paszportów. Tę czynność wykonywali zdaje się dość dawno i kto wie, czy nasze paszporty nie były ostatnimi, jakie stemplowali. Dzięki mojej zapobiegliwości i przeczuciu mam dziś w paszporcie najprawdopodobniej jeden z ostatnich stempli, jaki wbito na węgiersko-rumuńskiej granicy obywatelowi UE.
A kilkanaście metrów dalej, za granicą zaczynał się inny świat. Po prawej stronie pas brzozowych drzewek przypominał sielską scenerię z niektórych radzieckich filmów wojennych. Brakowało tylko uganiających się między drzewami w rozchełstanym umundurowaniu sołdatki i sołdata. A po lewej, no cóż, smutne pamiątki po czasach minionych tak niedawno. w równym rzędzie, ustawione jedna obok drugiej, budki celnicze (bodaj ze dwadzieścia), w których kiedyś przeprowadzano kontrole dokumentów, towarów, bagaży - dziś opustoszałe, niszczejące, ale wciąż straszące podróżnych. Do tego baraki po punktach zakupu zielonych kart i resztki szlabanu na końcu tej postgranicznej drogi. Dziś szlaban jest tylko jeden, o ironio, po stronie węgierskiej. Choć pewnie to ma swoje uzasadnienie, niegdyś przejście graniczne przypominające minikombinat celny i wojskowy zminimalizowano do jednoetapowego przesmyku właśnie po stronie Węgier.
No a po przejechaniu tej drogi można już delektować się dzikością i egzotyką Rumunii. I nie ma w tym stwierdzeniu żadnej przesady, bo Rumunia jest na swój sposób dzika i egzotyczna, ale przez to właśnie fascynująca.