Wycieczka z psami na Skrzyczne czyli mini dogtrekking > POLSKA

Początek września, piękna pogoda. 5:00-psy do auta, sprzęt, micha dla psów (przypięta do plecaka wygląda jak metalowy kask:) ), ciuchy i w drogę.
8:00-parking w Szczyrku-ooooooooo, jakie ładne pieski-standardowa reakcja ludzi. Tak proszę pana, któś mnie musi wciagnąć tam na górę. Hahahah-w odpowiedzi... Na widok psów w szelkach i właścicelki na końcu linki pan z parkingu nadal dziwnie się usmiecha podsumowując: myslełem, że pani żartuje...
Otóż nie!! Nie ja jedna z psem idę na Skrzyczne, chociaż chyba pierwsza tak przygotowana pod względem sprzętu dla psów...
Ruszamy! Pogoda piękna, duzo ludzi, więc co chwile słyszę za plecami-zobacz jakie ładne pieski. ooo, parka (wtedy odwracam się mówiąc, że to matka i córka), UWAŻAJ BO CIĘ UGRYZIE!!!!!! Akurat... Uwielbiam takie zatroskane, przewrażliwione mamusie, które od małego nastawiają swoje dzieci (jeszcze normalne), że każdy pies to morderca i zaraz odgryzie rękę albo nogę. Zamiast wytłumaczyć, że owszem być może będzie mogło pogłaskać pieska jeśli:
-zapyta o zgode właściela
-upewni się, że pies nie ugryzie
-wyjaśni jak należy zachować się w stosunku do psa.
Ale nie, bezpieczniej powiedzieć-NIE DOTYKAJ, BO UGRYZIE!! Cóż-zostawię moje przemyślenia na inną okazję, bo to temat rzeka, a nie o tym miało tu dziś być.
Wracamy do wycieczki-po drodze spotykamy kilka osob z psami (biegającymi bez smyczy, co w górach jest niedopuszczalne!! ), pytaja z wielkim zainteresowaniem co to za rasa, jak często i gdzie chodzimy. OOooo, dogtrekking? A co to takiego?? Tu mam wielkie pole do popisu, opowiadam i opowiadam, zainteresowane osoby otrzymują także namiary na strone internetową, kontakt itd-może spotkamy się na zawodach.
Dochodzimy do pierwszej stacji wyciągu-zainteresowanie psami większe niż kucykiem, na którym można się przejechać za piątkę.
O! jakie sliczne pieski! Mogę sobie z nimi zrobić zdjęcie? Oczywiście... Za każdym razem zastanawiam się, czy i ja nie zacznę pobierać opłat. Niczym zdjęcie z piekiem na Krupówkach (swoją drogą-żal zwierzaków jak diabli).
Po małym postoju i napojeniu psów -pól litra mniej w plecaku- idziemy dalej.
"Ondraszkiem: (w zimie w dól na nartach latem w górę z psami), dochodzimy do górenj stacji wyciągu.
Psy zostawiam na 2 minuty przywiązane do barierki-w miarę z dala od ludzi. Po chwili wracam-a tam sesja zdjęciowa (znów myśl o pobieraniu opłat :) ). Krótka sesja zdjęciowa psów, trochę widoczków, pieczatka do książeczki GOT i schodzimy. Z zadrością patrzę jak ludzi z Yorkami zjeżdzają wyciągiem. Nie dlatego żeby mi się nie chciało schodzić, jedynie z powodów problemu z kolanem, które daje o sobie znać kilkaset metrów dalej. Przez kolano schodzenie zajmuje mi więcej czasu niż wchodzenie-mimo postojów i rozmów z turystami.
Wracamy na parking-pan patrzy z podziwem. Korzystamy z płynącego potoku-mmmmmmmmm, radośc dla psów i ulga dla moich stóp :)
Wracmy do domu-psy w aucie śpią jak zabite. Weszły do domu, zjadły i padły :)
Ach-piękny dzień, piękne widoki, trochę zdjęć i napewno kilka zainteresowanych osób mozliwością spędzania czasu z psem.
Czyż to nie piękna forma? :)