Nowa Kaledonia > FRANCJA

• NOWA KALEDONIA

Obywateli polskich przy wjeździe na wyspę wizy nie obowiązują, jest to terytorium zamorskie Francji. Referendum w sprawie niepodległości miało się odbyć w 1998 r., następne przewidziane jest w 2014 r. Na lotnisku w Noumea jesteśmy o godz. 1.00 w nocy, wymieniamy pieniądze i szukamy transportu do miasta oddalonego o 50 km od centrum. Lotnisko jest niewielkie, bez żadnych sklepów, przylatują na nie 3 – 4 międzynarodowe samoloty dziennie. Nie jest to wyspa odwiedzana przez plecakowiczów, byliśmy jako jedyni podróżni z plecakami. Decydujemy się na nocleg na trawniku w pobliżu lotniska. W nocy komary, mżawka i ujadające psy nie umilały snu. Pierwszy autobus miejski jest o 5.10 i jedziemy nim do centrum miasta. Planowaliśmy popłynąć na jedną z Wysp Lojalności ale o godz. 7.00 odpłynął statek, a następny jest dopiero za 2 dni. Postanawiamy wynająć samochód. Jest kilka małych wypożyczalni, ale mają samochody już wypożyczone bądź drogie limuzyny, wreszcie w 5 z kolei należącej do firmy Thrifty decydujemy się na najtańszy Renault Clio. Na Nowej Kaledonii jest jeszcze jeden problem , prawie nikt tu nie mówi po angielsku. Oficjalnym językiem jest francuski ponadto 33 dialekty melenezyjsko – polinezyjskie. Nowa Kaledonia liczy 207 000 mieszkańców, Francuzi mieszkają głównie w stolicy, która praktycznie jest jedynym miastem, ogółem Europejczycy stanowią 37 % mieszkańców. Rdzenna ludność Kanakowie dominują w pozostałej części wyspy. Po zwiedzeniu Noumei udajemy się zachodnim wybrzeżem w kierunku północnym, pierwszym przystankiem jest Fort Teremba pełniący przez dłuższy czas funkcję więzienia. Obecnie jest tu niewielkie muzeum. Następnie zatrzymujemy się na wysokim klifie w pobliżu Bourail, jest to miejsce widokowe z ciekawymi formami skalnymi. Północna część wyspy jest bardziej urozmaicona krajobrazowo, a życie Kanaków mniej skażone cywilizacją. Kanakowie na prowincji mieszkają w małych domkach często glinianych lub wykonanych z blachy i żyją zorganizowani w duże rodziny zwane tribu. Często wynajmują swoje chaty turystom informując o tym tablicami przy drodze, chata taka nazywa się gite czyt. żite. W wielu miejscach przy drodze najczęściej w pobliżu plaży znajdują się miejsca biwakowe ze słodką wodą, na których można bezpłatnie przenocować. Ludność skupia się wzdłuż wybrzeża, wnętrze wyspy zajmują prawie puste góry porośnięte lasami. Na rzece Quaieme należy przeprawić się bezpłatnym maleńkim promem na drugą stronę rzeki, który nocą nie kursuje. Na wschodnim wybrzeżu w Hienghene znajdują się ciekawe nadmorskie skały oraz centrum kultury Kanaków prezentujące dziedzictwo kulturalne pierwotnych mieszkańców Nowej Kaledonii. Także w północnej części wyspy zlokalizowane są kościoły misyjne. W Hienghene skręcamy w głąb lądu i jedziemy do wsi Tiendanite, w której jest cmentarz poległych w 15.12.1984 r. Kanaków oraz ich przywódcy Jean Marie Tijbaon. Walki na wyspie trwały do 1990 r. i była to ostatnia wojna Francji o utrzymanie swoich kolonii. Przed Houailou próbujemy odszukać wodospad Ba i popływać w kąpielisku, ma to być on oddalony 15 km od szosy. Pomimo 3 różnych map i przejechania 30 km nie odnajdujemy wodospadu. Wyspa dostarcza 25% światowego wydobycia niklu. Skręcamy w kierunku kopalni, krajobraz istnie księżycowy w kolorach zielono-czerwonych, kopalnia przedstawia ogromne wyrobisko ciągnące się blisko 50 km, dziś jest niedziela i nikogo tu nie ma. Nie można nawet zapytać się o drogę, bowiem ta którą jechaliśmy z asfaltowej zmieniła się w bezdroże. Jest to największa kopalnia rud niklu na świecie stanowiąca podstawę egzystencji wyspy. W Poro kończy się taśmociąg, który doprowadza rudę niklu na statki. Inną ciekawostką są samoobsługowe przydrożne stragany, w których oferowane są owoce, muszle, koralowce, zapłatę wrzuca się do słoika. Za Canala zaczyna się najgorszy 20 km odcinek górskiej gruntowej drogi, tak wąskiej, że ruch jest jednokierunkowy, samochody mogą w danym kierunku jechać są co 2 godziny o czym informuje przydrożna tablica. Ogólnie jednak oznakowanie dróg jest bardzo słabe. Jest niedzielny wieczór w każdej mijanej miejscowości odbywa się zabawa przy lokalnej muzyce, w której uczestniczą wszyscy mieszkańcy. Na Nowej Kaledonii przynajmniej w weekendy ruch samochodowy jest nikły, jedynymi autostopowiczami były małe grupki Kanaków, którzy koniecznie chcieli jechać razem. Samochód zostawiamy na lotnisku w filii firmy Thrifty. Dodatnią stroną lotniska w Noumei jest brak dodatkowych opłat lotniskowych.