Przy Wiśle, przy Sanie, przy lesie > POLSKA

Ci ,dla których podczas podróży najbardziej liczy się spuścizna kulturowa swe pierwsze kroki skierują z pewnością do stolicy gminy ,Radomyśla nad Sanem , dawnego miasteczka ,dziś wsi ,ale o wyraźnym miejskim obliczu ,jak magdeburska siatka ulic ,dwa rynki czy liczne kamieniczki.Właśnie te kamieniczki są głównym powodem ,dla którego warto się tu zatrzymać.Bowiem reprezentują one wysoki poziom artystyczny ,o wiele wyższy niż inne ,spotykane w podobnych miasteczkach. Otóż Radomyśl był przez dziesięciolecia swoistym magazynem najlepszych mistrzów budowlanych. Radomyscy budowlańcy w poszukiwaniu pracy ,wczesną wiosna udawali się do dużych miast na ziemiach polskich ,gdzie na sezon znajdowali zatrudnienie przy wznoszeniu okazałych światyń , wykwintnych pałaców czy pysznych gmachów publicznych.Do domów wracali nie tylko z zarobionymi pieniędzmi ,ale także bogatsi o fachowe obserwacje ,których by na prowincji nie poczynili. Kiedy przyszło do budowania domów dla samych siebie, bliższej i dalszej rodziny czy sąsiadów , wykorzystywali podpatrzone style czy detale i w ten sposób Radomyśl wzbogacał się o smukłe pilastry ,zdobione attyki, niezwykłe maszkarony, czy nietypowe dachy .To wszystko możemy dziś podziwiać ,gdyż wojenne czasy okazały się dla miasteczka nad wyraz łaskawe.Często nadużywa się stwierdzenia ,że gdzieś czas się zatrzymał.Tu jest to bardzo trafne określenie, nie tylko z racji zakonserwowanej zabudowy ,ale i stylu życia radomyskich mieszczan ,co najwyżej te galicyjskie klimaty i nastroje burzy niekiedy przejeżdżające auto.Zabudowa to nie wszystko .W Radomyślu do dziś kultywuje się dawne obrzędy, oryginalne ,żywe.Najbardziej renomowany z nich to tzw.Turki ,czyli wielkotygodniowa straż grobowa w wykonaniu Radomyślan przebranych w starodawne stroje . Nazwa i tradycja sięga zwycięskiej bitwy pod Wiedniem. w której uczestniczyli także mieszkańcy nadsańskiego miasteczka i przywieźli z niej łupy w postaci strojów tureckich .W tych zdobycznych strojach zaciągnęli straż przy grobie Chrystusa i tak to się zaczęło i trwa do dziś.Warto być w Wielki Piątek w Radomyślu i to zobaczyć.Innymi ciekawymi obrzędami jest tzw. Comber ,czyli karnawałowa zabawa zamężnych kobiet oraz Zapusty z korowodem uczestników kryjących się za fantazyjnymi maskami.Prawie jak w Wenecji.
Natomiast miłośnicy przyrody ,a zwłaszcza wód zwiedzanie gminy Radomyśl rozpoczną od miejsca spotkania dwóch kultowych rzek : Wisły i Sanu. Tak ,spotkania ,gdyż obie mają podobną szerokość - na dobrą sprawę od tego punktu powinno się mówić ,że dalej płynie Wisłosan.Zresztą jak się dobrze przyjrzeć ukształtowaniu terenu to można odnieść wrażenie ,że to Wisła wpada do Sanu,a nie odwrotnie .Ale z tym to się chyba już geografowie nie zgodzą...Ten proces mieszania się ogromnych mas wody jest tak fascynujący ,że można go obserwować godzinami .Na ogół odbywa się to zupełnie niewinnie,ale mamy całkiem świeże wspomnienia ostatniej powodzi ,że nie zawsze tak bywa - obie rzeki potrafią pokazać swą moc.Zarówno San ,jak i Wisła stanowią poważną barierę komunikacyjną - mostów jest tu niewiele ,czasmi trzeba skorzystać z przepraw promowych ,albo w Czekaju Pniowskim na Sanie ,albo w Zawichoście na Wiśle.Wolniej,ale na pewno ciekawiej.Jest jeszcze jeden niebanalny sposób pokonania Sanu ,a mianowicie przejazd przez imponujący most żelazny w Kępie Rzeczyckiej.Most ,wybudowany w 1922 roku robi pierwszorzędne wrażenie , jest nad wyraz fotogeniczny, ten kto zapomni aparatu fotograficznego będzie tego srogo żałować!
Niemal pod sam Radomyśl podchodzą lasy , i to nie byle jakie . Gdyby się w nie zapuścić można by dotrzeć aż na przedmieścia Zamościa ,oddalonego o - bagatela - mniej więcej 110 kilometrów.Nic ,tylko las ,i las ,pod warunkiem ,że się będzie omijać pojedyńcze wioski.Wyzwanie dla zuchwałych ,prawdziwa szkoła przetrwania przez jakieś trzy dni.Tylko czy ktoś się w naszych wygodnych czasach na to odważy?