Zjednoczone Emiraty Arabskie. Tego w przewodnikach nie ma. Emiratka. > ZJEDNOCZONE EMIRATY ARABSKIE

Abaja, tradycyjny strój tutejszej kobiety, nie jest podyktowany przez islam, tylko przez zwyczaje znane od dawien dawna. Kiedyś to był płaszcz, a komfort noszenia uzyskiwało się przez specjalne cięcie. Kolor czarny, nieprześwitujący, pozwalał na dowolność ukrytej spodniej odzieży. Gdy nastał islam i Koran zaczął dyktować prawo, ten strój uznał za właściwy. Określił, jak mają wyglądać kobiety i mężczyźni znajdujący się w przestrzeni publicznej. Przede wszystkim kobiety miały szczelnie ukrywać całe swoje ciało, od szyi po kostki u stóp i włosy, co miało ochronić je przed obrażaniem, jakim jest wzrok żądzy.

Abu Zabi, Emirat Abu Zabi, UWAGA !!!, ZJEDNOCZONE EMIRATY ARABSKIE

Patrząc z daleka na Arabki w abai, odnosimy wrażenie, że one wszystkie wyglądają jednakowo. Jednak, gdy usiądziemy na ławce w dużym centrum handlowym i przez godzinę będziemy obserwować kobiety na czarno ubrane, przekonamy się, że prawie każda z nich ma inny model na sobie. Każda Emiratka chce wyglądać modnie i jej abaja ma się różnić od wszystkich innych. Często są one haftowane lokalnym haftem znanym telli, do którego używają srebrnej i złotej nici.
Emiratki nosiły i noszą często pod abają tradycyjną sukienkę — mukhawwar lub inaczej zwaną al mekhwar. Inna nazwa tej tradycyjnej części garderoby to jalabiyah.
Kolory jej są dowolne, a hafty złotą i srebrną nicią przy rękawach oraz w talii pokazują kunszt zdobniczy. Nigdy nie kupuje się ich gotowych, tylko w sklepie z materiałami wybiera kupon oraz haft, po czym szyje się na miarę. Obecnie jest ona noszona tylko w czasie ramadanu i w czasie święta Eid.
Jeszcze w latach 70. i 80. kobiety w ZEA nosiły dwuczęściowy welon zwany shayla, kolorową sukienkę z długimi rękawami oraz luźne bawełniane spodnie zwane seroual lub serwal. Nie nosiły nikabu, który przyszedł z Arabii Saudyjskiej.

Podstawowymi materiałami, z jakich szyto i szyje się nadal tradycyjne ubrania, to bawełna, wełna i jedwab. Materiały te mają swoje nazwy i tak np. z salheni szyto spodnie serwal lub seroual zakładane pod spód sukienki.

ADNEC, Emirat Abu Zabi, Abaja - moda, ZJEDNOCZONE EMIRATY ARABSKIE

Wraz z pojawieniem się abai, która rozprzestrzeniła się na wschód od Arabii Saudyjskiej, młode kobiety przestały nosić spodnie bawełniane. Pierwsze abaje zakładane przez głowę i tworzące „namiot”, tak by nie było widać kształtu ramion, z każdym rokiem przyozdabiano innymi haftami czy kryształkami. Modele stawały się coraz śmielsze, bardziej dopasowane, z rozszerzanymi rękawami. Do tego doszły różne akcesoria, jak duże okulary, wysokie obcasy i upięte koki z włosów częściowo ukryte przez shayla. Stały się one oznaką zmian, jakie zaczęły zachodzić w modzie.

Narodowy strój Emiratki nie może obyć się bez burki jako najstarszego elementu w ich tradycji. Nosi się ją jak maskę, która może ukryć zmarszczki, blizny, brzydkie zęby i nieatrakcyjne brwi. Dziś noszą ją głównie kobiety ze starszego pokolenia, a młodsze rzadko. Jeżeli młodsze kobiety noszą burki, to zwracają uwagę na wyszukane wzory. Burka symbolizuje stan małżeński i chroni kobiety przed obcymi mężczyznami.



Burka to cienki pasek wykonany z metalu lub innego materiału, który jest wykorzystywany do zasłonięcia brwi, górnej części ust i nosa. Burka z Półwyspu Arabskiego nie powinna być mylona z burką w Afganistanie, która zasłania głowę muzułmanek. Istnieje wiele jej odmian w innych krajach Zatoki Perskiej oraz różnych konstrukcji dla różnych grup wiekowych.
Niestety, nie ma prawie żadnych pisemnych dokumentów, które przekazują dokładne informacje na temat tła historycznego tej części stroju. Pewnie dlatego, że Brytyjczycy, którzy przemierzali ten region i byli odpowiedzialni za jego dokumentowanie nie wchodzili w bezpośredni kontakt z miejscowymi kobietami. W tym czasie skupiano się bardziej na historii polityki i gospodarce regionu. Dlatego kwestie związane z kobietą nie były rejestrowane w formie pisemnej, lecz przekazywane ustnie.
Istnieje legenda, która mówi, że burka ma związek z bitwami, które odbywały się w Persji. Jedno plemię miało mało mężczyzn, ale wiele kobiet i przygotowywało się do walki z innym plemieniem, które miało wielu wojowników. Więc przywódca plemienia mniej licznego w mężczyzn postanowił pokryć twarze kobiet maskami, by wyglądały z daleka jak mężczyźni. Podstęp się udał, bo przeciwnicy wycofali się z walki, gdy zobaczyli, jak duża armia się zbliża. Od tamtej pory uważa się, że ta maska jest błogosławieństwem, i kobiety zaczęły ją nosić.
Inna legenda mówi, że dziewczyna, która nie była szczęśliwa, bo miała wyjść za mężczyznę, którego wybrali jej rodzice, postanowiła nosić maskę, aby jej wygląd powodował strach u przyszłego męża.



Istnieje wiele spekulacji, skąd pochodzi burka: czy z Jemenu, czy z Omanu, a może z Indii. Z czasem jej kolor też się zmieniał. Kiedyś był to metal w kolorze czerwonym lub złotym, ale dziś jest to zazwyczaj czarny lub srebrny. Podczas specjalnych świąt kobiety z tego regionu zaczęły malować ją barwnikiem indygo, który zostawiał niebieskie smugi na ich twarzach.
W dawnych czasach burka zawsze wykonywana była ręcznie, natomiast obecnie zajmują się tym maszyny.
Hidżab to nazwa chusty zakrywającej głowę, uszy i szyję oraz dekolt muzułmanki, która osiągnęła dojrzałość płciową. Noszona jest w strefie publicznej i tam, gdzie mogą one mieć kontakt z mężczyznami spoza rodziny. Ta część garderoby jest tu tradycją, ale w świecie zachodnim wzbudza wiele kontrowersji, do tego stopnia, że powstają filmy dokumentalne na jej temat. Jednym z nich jest dokument „The veil” wyemitowany we Francji, Wielkiej Brytanii, Holandii, Danii, Turcji, Zjednoczonych Emiratach Arabskich, Egipcie, Maroku i Syrii. Przez 70 minut wypowiadają się kobiety noszące hidżab i kobiety bez hidżabu, zagłębiając się w szczegóły ich światów i pokazujących swoje opinie i przemyślenia na ten temat. Starają się znaleźć odpowiedź, dlaczego wybuchła światowa awantura o hidżab w muzułmańskim świecie arabskim i w świecie zachodnim. Czy stosunek do hidżabu wskazuje na nieznajomość jego pochodzenia i niezrozumienia lub złej woli przez przeciwników? Skąd bierze się lęk i obsesja Zachodu ze wzrostem liczby kobiet go noszących? Czy wszyscy muzułmanie mają taki sam stosunek do hidżabu? Film ma na celu pokazać prawdziwy obraz hidżabu z perspektyw: historycznych, społecznych, religijnych i kulturowych, tak by był dobrze zrozumiany przez oba światy. A główne pytanie, jakie pada, to: „Dlaczego mój hidżab jest twoim problemem?”.

ADNEC, Emirat Abu Zabi, Emiratka - fryzura, ZJEDNOCZONE EMIRATY ARABSKIE

Emiracki dokument „The Tainted Veil”, dotyczący tego samego zagadnienia, zdobył nagrodę na Silk Road Film Festival w Irlandii w 2016 r. Jest to festiwal filmów z krajów, które były częścią historycznego szlaku handlowego łączącego Persję, Bliski Wschód, Arabię, Azję Zachodnią z basenem Morza Śródziemnego i europejskim światem, jak również części północnej i wschodniej Afryki.
https://www.youtube.com/watch?v=BV467uY9nk8
http://www.gulftoday.ae/portal/05be9cc2-d0b6-414a-ba04-f9bbfa37b27c.aspx
W tym filmie trwa dyskusja, czy hidżab jest tylko zasłoną ciała, czy też duszy i umysłu. Dlaczego za jego noszenie kobiety są sądzone, skoro to nie islam im nakazał nosić welon. Pierwsze wzmianki o zakrywaniu twarzy pochodzą z I w. n.e., czyli z okresu, gdy islam jeszcze się nie narodził.
Jedną z ciekawszych ozdób ze złota dla kobiet jest tassa, czyli nakrycie głowy z długimi paskami, które mają poprzyczepiane setki złotych monet. Biżuteria ta występuje tylko w ZEA. Dziewczynka nosi go na głowie podczas różnych świąt i uroczystości Eid, a panna młoda zakłada go podczas tradycyjnej nocy henny, w czasie ślubu oraz wesela.
Większość biżuterii noszonej przez młodą dziewczynę w czasie ceremonii z okazji pomyślnej recytacji Koranu zwanej tawminah, jest własnością jej matki lub innej kobiety, która zgodnie z tradycją nie może nosić takich ozdób w miejscach publicznych.
Tradycyjny naszyjnik nazywa się murta’asha i może być krótki lub długi, a zakończony jest wisiorem - murreya. Emiratki zakładają też długie kolczyki.
Większość Emiratek ma długie, piękne włosy i czeszą je na różne sposoby. Jednym z nich jest uczesanie ajfaa, robione na specjalne okazje. Są to podwójne warkocze zaplecione wokół głowy, a włosy myte są specjalną mieszanką ziołową, by pięknie wyglądały i pachniały. Splot o nazwie taaghees i afrykański styl a'eitchfeh też były popularne. Niektóre kobiety nosiły fryzurę jak koński ogon i wykorzystywały mufraq — róg zwierzęcia, aby rozdzielać włosy, a grzebienie wykonane były z drewna.
Często do mycia włosów używano wody z suszonymi i pokruszonymi liśćmi sidr z drzewa jujube. Oleje mieszano z perfumami, takimi jak Yaas i Mahlab, dla ich wzmocnienia i zapachu. Najczęściej stosowano olej kokosowy — nareel, palmowy — bu nakhla i rycynowy.
Fryzura, która na początku XXI wieku wzbudzała dużo emocji to gamboo’a czyli wysoko upięty kok lub jego imitacja nazywana często „garbem wielbłąda”. Na jej temat powstały filmy na youtube i wiele dyskusji.
https://www.youtube.com/watch?v=KN5Q7IOUUx8