Zimowy Wolin > POLSKA

To nie była moja pierwsza trasa na Wolinie. Wcześniej wędrowałem niebieskim szlakiem w kierunku miejscowości o tej samej nazwie. Kiedy w grudniu ubiegłego 2009 roku planowałem kolejne wycieczki pomyślałem sobie, że rok 2010 zainauguruję właśnie na Wolnie. Z uwagi na niesprzyjającą aurę inauguracja wypadła akurat 20 lutego.
Od kilku dni było pochmurno, padał deszcz. Najbliższe prognozy nie zapowiadały większych zmian. Mimo wszystko zerwałem się z rana wsiadłem do peugota i ruszyłem w trasę. Krzyszsiek czekal w umówionym miejscu. W radio zapowiadają – pochmurno w całym kraju – jedynie na zachodzi istnieją szanse na przejaśnienie. Myślę sobie – na zachodzie to u nas.
Po około 1,5 godziny jazdy lądujemy w Międzyzdrojach, na parkingu przed Urzędem Miasta (bez problemu można parkować w weekendy). Zakładam buty trekingowe do ręki biorę kijki, mapę kompas plecak i wałówkę. Zza chmur wyłania się słońce. Dobra nasza - czeka nas około 25 km dobrej zabawy. Plan był prosty – zielonym szlakiem do Kołczewa, stamtąd czerwonym nad brzeg Bałtyku i powrót wzdłuż wybrzeża.
Ruszyliśmy, pierwsze 2 kilometry – do zagrody Żubrów zrobiliśmy w tempie ekspresowym, lekkie podejście, odśnieżona leśna droga. Po szybkim odwiedzeniu pokazowego rezerwatu Żubrów i zarazem lecznicy innych zwierząt ruszylismy dalej zielonym szlakiem w kierunku na Warnowo. Do tej miejscowości szlak był doskonale przygotowany i odśnieżony. Sam szlak nie „wchodzi” do Warnowa tylko omija tą miejscowość od północy. Przy szlaku stoi dwa pomniki przyrody, jednym z nich jest Żywotnik Olbrzymi jedno z najstarszych i najpotężniejszych drzew na wyspie i na Pomorzy Zachodnim. Mijamy Warnowo. Przez około 1 km idziemy ulicą, po prawej mijamy pogrążony w lesie i zasypany śniegiem stary cmentarz ewangelicki. Przechodzimy obok niego i skręcamy na prawo w las, dukt nadal odśnieżony. Przystajemy, szybkie śniadanie, kawa z termosa i bardzo dobre tempo. Po około 200 zaczyna się część szlaku zasypana śniegiem. Na szczęście droga została zryta przez dziki. Prawdopodobnie poszukiwały owoców porastającej ten teren buczyny. Mądre z nich zwierzęta, nie ryły lasu na chybił trafił ale wybrały do „rycia” drogę - powierzchnię na której warstwa białego puchu była najciensza. Tak więc szybko kroczym ścieżką „odśnieżoną” przez stado, dzikich świń. „Władze Szczecina mogłby wynająć te dziki do odśnieżania miejskich chodników i parkingów” - mówię do Krzyśka - „zapłatą byłyby orzechy buczyny”. „Albo żołędzie” - dodaje Krzysiek. Dochodzimy nad cypel jeziora Czajcze. Szlak okrążający cypel ginie pod grubą warstwą śniegu a 10 m przed nami wydzimy jak szlak z tego cypla wychodzi w stronę Wisełki. Decydujemy – okrążamy cypel, widoki nieziemskie – zamarźnięta tafla wody, przykryta lekkim białym nalotem a wszystko to oblane promieniami słońca. Żałuję, że nie mam aparatu – poza komórkowym. Tutaj po małej przerwie „na kanapkę” ruszamy dalej okrążając wał po starym grodzisku. Mijamy „Wydrzy głaz”. Nieszczęśliwie gubię nakładkę od kijka trekingowego. Szukamy po śladach jakie zostawiam za sobą. Nakładki nie odnajduję ale odkrywamy dziwną osobliwość. Otóż widzieliśym, że przed nami szlakiem szedł turysta z psem - zostały ślady człowieka i psa. Natomiast w śladzie człowieka odciśniętym na zmarźniętym śniegu jest ślad dzika. Wygląda na to, że jeden bardzo duży dzik szedł po śladach człowieka.
Po bezowocnych poszukiwaniach nakładniki ruszamy dalej szlakiem, który nazwaliśmy „szlakiem dzików”. Docieramy do Żółwina. To niewielka miejscowość rozciągnięta na wysokim brzegu jeziora Żółwinowskiego. Odnoszę wrażenie, że jest to bardziej osada turystyczna, jest jakiś ośrodek, kilkanaście zamieszkanych domów. Przy szlaku nie widzę sklepu. Zaraz za Żółwinem szlak skręca z asfaltowej drogi na ścieżkę prowadzącą wzdłuż cieku wodnego do jeziora Kołczewo. To najtrudniejszy fragment naszej wycieczki. Zapadamy się w śniegu po uda. Odcinek długości 1 km do drogi asfaltowej na Kołczewo przechodzimy w godzinę. Tutaj widzę również ślady idącego przed nami turysty z psem i dzika. W końcu docieramy do Kołczewa. Zwiedzamy kościół pow. Św. Katarzyny Aleksandryjskiej – środku i z zewnątrz dworek myśliwski z XIX wieku. Jesteśmy jednak zbyt zmęczeni aby powrócić do Międzyzdrojów pieszo, wzdłuż Bałtyku. Zakupujemy wałówkę i po zjedzeniu tabliczki czekolady w dobrych humorach oczekujemy na bus do Międzyzdrojów. Cała wycieczka zajęła nam 4 godziny.