Zjednoczone Emiraty Arabskie. Tego w przewodnikach nie ma. Henna. > ZJEDNOCZONE EMIRATY ARABSKIE

Henna rośnie w strefach tropikalnych półpustynnych i potrafi przetrwać długie okresy suszy w temperaturze powyżej 37 st. C. Roślina ta może pozostać w stanie uśpienia, gdy temperatura spadnie do 4 st. C, ale mróz zabija ją. To małe drzewo może rosnąć 50 lat.
Naukowcy dowiedli, że henna była używana na Bliskim Wschodzie 3 500 lat temu jako kosmetyk i jako zioło o uzdrawiającej mocy. W epoce brązu młode kobiety nakładały ją z okazji ślubu na ciało i stanowiła ona symbol tajemnicy małżeńskiego życia. „Noc henny”, czyli po arabsku mehendi, jest tego pamiątką.
Legenda z tamtego okresu odszyfrowana z glinianych tabliczek opowiada o roli, jaką henna pełniła. Ugarycka wersja mitu o Baalu i Anatacie, bogu deszczu i piorunów oraz bogini płodności, pochodzi z wybrzeży Syrii. Henna, roślina pochodząca z tej okolicy, była stosowana przez kobiety dwa razy w roku. Malowały henną ręce podczas festiwalu płodności na wiosnę i na jesieni w związku z obchodami zbiorów. Baal, bóg pod postacią byka, był utożsamiany z piorunami i życiodajnym deszczem. Anat, jego siostra i małżonka, była boginią płodności. Mit opowiada, że Baal został porwany i zabity przez Mota, boga letnich upałów, i deszcze zatrzymane zostały przez letnią suszę. Mot spalał ziemię, wysyłał burze piaskowe, a ziemia stała się twarda i popękana. Nastał głód. Anat ciągle szukała Baala i kiedy go znalazła, to sprawiła, że Baal ożył i powrócił najpierw z piorunami, a następnie z sezonowymi deszczami. Odbyło się wielkie święto. Anat przygotowała się do tej uroczystości, malując henną ręce, kohlem oczy, zaplotła włosy i założyła najwspanialsze ozdoby. Poszła do pałacu, aby świętować, ale najpierw zabiła Mota i wszystkich wrogów Baala.
W obszarze obecnej Syrii opady były skąpe od kwietnia do października. Jeśli ziarna, zwłaszcza jęczmienia, zostały zasiane zbyt wcześnie lub zbyt późno, to upraw nie było. Jeśli spóźniono się ze zbiorami, deszcz mógł spowodować, że wszystko zgniło. Dlatego pora sadzenia jęczmienia i pory opadów były kluczowe dla zbiorów.
Obserwacja rocznego cyklu klimatycznego była kluczowa dla rolnictwa, a henna w tym pomagała. Gdy pojawiały się na wiosnę młode pędy tej rośliny, a kobiety zbierając je, barwiły swoje dłonie na kolor pomarańczowoczerwony, był to znak, że należy rozpocząć sianie. Oznaczało to, że wilgotność gleby jest najlepsza, by rośliny kiełkowały. Na czas letni henna zamierała, by znowu odżyć po pierwszych deszczach jesiennych. To był czas na szybkie zbiory.
Kobiety zbierały hennę, idąc na pole, i nacierały nią dłonie. Podczas ścinania zboża za pomocą kości szczękowej zwierzęcia, w późniejszych czasach noża kamiennego i metalowego sierpa, ich ręce stawały się szorstkie, pokaleczone i pełne pęcherzy. Henna wzmacniała ich skórę i zapobiegała pękaniu i krwawieniu oraz chłodziła ciało w czasie lata.
Badając mumie egipskie, naukowcy odkryli, że ich włosy były farbowane henną przed mumifikacją. Ramzes II w chwili śmierci był siwy, ale umalowano mu je pośmiertnie. Kwas hennotannic, znajdujący się w tej roślinie, jest barwnikiem pomarańczowoczerwonym i reaguje chemicznie z białkiem zwanym keratyną we włosach i skórze. Silnie pochłania promieniowanie UV, a jego ekstrakty wodne mogą być skutecznymi samoopalaczami i filtrami przeciwsłonecznymi. Najwięcej tego kwasu posiada, a więc najmocniejsza henna rośnie w obszarach, gdzie opady są znikome, a gleba ma dużo żelaza.
O leczniczych właściwościach henny można poczytać w papirusach, takich jak: Papirus Ebersa i London Medical Papirus, gdzie teksty medyczne oparte są na magii, oraz Edwin Smith Papyrus, gdzie przedstawione zostało racjonalne i naukowe podejście do medycyny w starożytnym Egipcie.
Stąd wiemy, że mikstura z henny, cebuli, kadzidła oraz daktyli zalecana była na swędzenia grzybicze palców stóp, na egzemy, łuszczycę oraz szkorbut. Henną leczono wszystkie zmiany skórne.
W ZEA funkcjonuje dużo salonów, gdzie wszystkie kobiety mogą pomalować sobie ręce i stopy henną, a wzorów dostępna jest niezliczona ilość. Pigment najlepiej jest aktywowany dzięki słabym kwasom, takim jak sok z limonki. Tradycyjnie u Emiratki wewnętrzna strona dłoni może byś pomalowana prawie cała i nazywa się to al ghamsa. Jeśli będą pomalowane tylko opuszki palców i środek dłoni, to nazywa się to al qassa i al magas, a jeśli będzie to tylko duża kropka na środku, to nazywa się to butela.
Przedślubną tradycją w ZEA jest „Noc Henny”, kiedy to panna młoda oraz wszystkie zaproszone kobiety mają malowane ręce henną w indyjskim lub tradycyjnym stylu.
Od pewnego czasu na rękach Emiratek zamiast malunków brązową henną, można zobaczyć wzory w złocie, srebrze, bieli i błękicie. Poprzez media społecznościowe nowe trendy rozchodzą się błyskawicznie.
W ZEA henna rośnie w obszarach gór Hadżar lub jest celowo zasadzana głównie w emiracie Fudżajra. Tam też suszone były jej liście, jak i kukurydza czy sorgo w miejscach osłoniętych skałami zwanymi ynur. Następnie kruszono wysuszone liście, rozcierano w moździerzu i przesiewano kilkakrotnie, aż uzyskano miałki proszek. Potem mieszano z wodą, w której gotowane były suszone cytryny – loomi. Tak przygotowaną masę zostawiano na kilka godzin by ostygła i odpoczęła. Przygotowana w tradycyjny sposób henna zabarwiała skórę do dwóch tygodni. W emiracie Fudżajra kobiety malowały henną całe dłonie z nadgarstkami i stopy z kostką, bez robienia wzorów i to nazywane było ghamsah, lub palce z połową dłoni oraz stopy bez grzbietu, ale z palcami co nazywane było gassah. Robiły też proste malunki, jak kropkę, czy półksiężyc na wewnętrznej stronie dłoni co nazywano ruwayib lub betaan.
Henną malowano też dłonie i stopy dzieciom oraz mężczyznom zwłaszcza w czasie świąt.