Zjednoczone Emiraty Arabskie. Tego w przewodnikach nie ma. Gospodarka. > ZJEDNOCZONE EMIRATY ARABSKIE

Mieszkańcy Zjednoczonych Emiratów Arabskich są na trzecim miejscu wśród krajów pozaeuropejskich, zaraz po Japonii i Stanach Zjednoczonych, z największym rocznym dochodem produktu krajowego brutto na mieszkańca.
Od chwili powstania tego kraju rząd starał się pomóc wszystkim swoim ludziom. Dostawali oni za darmo działki i zajmowali się tam hodowlą warzyw i owoców. Dotacje były duże i bezzwrotne. W ciągu 7 lat potroiła się liczba farm uprawnych w okolicy Al Ain. Ale nie tylko ilość farm uległa zmianie. Zmienił się sposób hodowli. Teraz Emiratczycy stali się zarządcami tych poletek, a do pracy zatrudniają przybyszów z Pakitanu i Bangladeszu. Z rolników w ciągu bardzo krótkiego czasu stali się właścicielami. Ich sposób myślenia musiał się zmienić.
W rejonie Liwa, gdzie najwięcej było gai daktylowych, ludność zaczęła zajmować się innymi rzeczami. Dlatego i tam rząd zaczął dawać dotacje, aby tradycyjna hodowla daktyli nie zanikła. Nowa gałąź przemysłu potrzebowała ludzi do pracy. W roczniku statystycznycznym z 1976 r. można wyczytać informację, że w owym czasie w przemyśle petrochemicznym pracowało 174 kierowców, z czego 117 to Emiratczycy.
W 1995 r. szejk Za’ie powiedział: „Nie mogę zrozumieć, w jaki sposób fizycznie zdolny młody człowiek może siedzieć bezczynnie i nie czuć upokorzenia, dostając wszystko od innych dla swego życia”. Będąc u szejka w emiracie Umm Al Kajwajn, powiedział : „Bezrobocie wśród młodzieży jest niedopuszczalne. Twoi młodzi ludzie powinni pracować i zarabiać w pocie czoła, tak by stali się przykładem dla swoich synów i braci. Zdrowa osoba, która nie działa, popełnia przestępstwo zarówno wobec siebie, jak i... wobec swojego kraju”.
W Zjednoczonych Emiratch Arabskich mieszkają i pracują ludzie których można podzielić na klasy. Pierwszą i najważniejszą są rodowici właściciele wszystkich dóbr tu zlokalizowanych, czyli Emiratczycy. Druga grupa to specjaliści i współudziałowcy. A trzecia grupa to fizyczni pracownicy budowlani, robotnicy zajmujący się sprzątaniem oraz pielęgnacją zieleni. Oni głównie pochodzą z Azji Południowej i mówią językiem hindi, który jest dla nich lingua franca, tak samo jak język angielski dla grupy osób pracujących na wyższych stanowiskach. Każda z tych grup bardzo się od siebie różni pod każdym względem.
Rząd ZEA nie ingeruje w sprawy biznesowe firm, jeśli wszystko jest w porządku. Natomiast gdy pojawia się jakiś problem, to bardzo szybko znajduje rozwiązanie. Tak było z doniesieniami o warunkach mieszkaniowych robotników budowlanych zatrudnianych na kontrakty przez firmy hinduskie. Te firmy rekrutowały pracowników z najbiedniejszych rejonów Indii, Pakistanu i Bangladeszu i przywozili do ZEA. Okazało się, że ludzie ci mieszkali w bardzo trudnych warunkach, a do tego często nie otrzymywali na czas wynagrodzenia. Rząd ZEA nakazał tym firmom przygotować nowe mieszkania dla ich pracowników oraz zainicjował elektroniczny system płatności wynagrodzenia, gdzie pensja zostaje zdeponowana na rachunku bankowym pracownika bezpośrednio na koniec miesiąca. Umożliwiało to również monitorowanie transakcji w celu zapewnienia odpowiedniego wynagrodzenia.
Zjednoczone Emiraty Arabskie są domem dla największej liczby milionerów w świecie arabskim których, według raportu New World Wealth z 2015 r., jest tam 2 miliony.
Roczny dochód najbiedniejszych państw na świecie, czyli 567 mln osób, jest mniejszy niż dochód siedmiu najbogatszych ludzi na świecie. Ponad trzy miliardy ludzi, prawie połowa ludności świata, żyje za mniej niż 9,2 dirhama dziennie, czyli 2,5$ i dla nich zdefiniowaną granicą ubóstwa jest 4,6 dirhama na dzień, czyli 1,25 $. W każdym kraju są ludzie żyjący poniżej granicy ubóstwa, tylko że ta granica jest w każdym kraju inna. Zgodnie z Dubajską Radą Gospodarczą, granica ubóstwa w Zjednoczonych Emiratach Arabskich wynosi 80 dirham dziennie, czyli 21,7 $.
Przyczyny ubóstwa różnią się w poszczególnych państwach. Jedną z głównych przyczyn ubóstwa w ZEA jest dążenie społeczeństwa do życia w wysokim standardzie. Na przykład większość ludzi w rodzinie arabskiej posiada własny samochód. Głównie kupują samochody wysokiej klasy o wysokim też koszcie utrzymania w kredycie. Prowadzą luksusowe życie, łatwo dostępne. Dziewięćdziesiąt osiem procent rodzin korzystających z pomocy Czerwonego Półksiężyca ma kredyty, które zaciągnęli na rzeczy niezbędne do życia. Doskonale wiedzą, że mają też prawo do pomocy z innych specjalistycznych funduszy, ale głównym powodem, dla którego nie proszą o pomoc, jest wstyd, duma i godność.
ZEA nie publikuje oficjalnych badań dotyczących osób żyjących poniżej progu ubóstwa, choć je prowadzi. Uważa je za poufne i informuje tylko, że nie ma w ZEA żadnych osób zaliczanych do globalnego ubóstwa. Nawet robotnicy budowlani mający najniższe pensje w kraju, zarabiają więcej niż Dh 5 500 rocznie i mają zagwarantowane mieszkanie, jedzenie i opiekę medyczną, co nie kwalifikuje ich do globalnego poziomu biedy według Banku Światowego.
Jedyne dostępne dane statystyczne były podane przed kryzysem gospodarczym w 2008 r.
Ustawa federalna nr 2 z 2001 r., dotycząca ubezpieczeń społecznych obywateli ZEA, mówi, że wdowy, sieroty, osoby specjalnej potrzeby, osoby starsze, rozwiedzione i niektóre inne grupy mogą otrzymać pomoc finansową od rządu.
System świadczeń socjalnych Dubaju jest oparty na ocenie wielkości gospodarstwa domowego. Średnia wielkość gospodarstwa domowego rodziny emirackiej w 2009 r. wynosiła 7,68 osoby. Do uzyskania pomocy socjalnej kwalifikują się te rodziny, których miesięczny dochód wynosi AED 19 700, a dla osoby samotnej AED 10 700.
Aby poradzić sobie z problemem „życia ponad stan”, który poprzez kredyty doprowadza do ubóstwa rodziny emirackie, rząd uruchomił instytucję doradztwa finansowego, która ma pokierować działaniami rodziny. Instytucja ta w zależności od potrzeb rodziny ustaliła pięć sposobów pomocy: miesięczne dotacje bez ograniczeń czasowych, jednorazowa kwota do 25 000 lub 50 000 dirham w nagłych sytuacjach, , kredyt bez odsetek oraz bezpłatne tymczasowe mieszkanie o wartości 100 000 dirham. Rodziny muszą trzymać się wyznaczonego planu i są kontrolowane przez doradcę.
Zmiany społeczne są procesem wielowymiarowym i zachodzą tu na polu technologii, gospodarki, polityki i kultury, a widać je w codziennym życiu ludzi w ZEA. Jeśli chodzi o elity rządzące ZEA, to ich celem jest modernizacja. Jedną z wizji szejka Za’ida Bin Sultan Al Nahyana, lidera i założyciela ZEA, był postęp społeczny oparty na zrozumieniu międzykulturowym i pokoju. Gospodarka ZEA jest mocno zintegrowana z gospodarką światową. W ciągu ostatnich czterech dekad region, który teraz stanowią ZEA, przekształcono z półfeudalizmu do zaawansowanego kapitalizmu.
Gospodarka ZEA opiera się głównie na wydobyciu ropy naftowej, ale robi wszystko, by zmniejszyć swoje uzależnienie od niej. Największy i najbogatszy emirat Abu Zabi jest głównym producentem ropy naftowej i finansistą federacji. Inwestuje w międzynarodowy transport morski i lotniczy, rolnictwo, energię odnawialną, handel hurtowy i detaliczny, budownictwo, hotelarstwo, projekty finansowe, edukację, zdrowie, nowe technologie, a zwłaszcza związane z badaniami kosmicznymi. Dubaj, drugi największy emirat, opiera swoje bogactwa na turystyce, budownictwie, telekomunikacji, mediach, nieruchomościach oraz na usługach finansowych. Razem te dwa emiraty zapewniają ponad 80% dochodów ZEA.
Gospodarka ZEA pozostaje w dużym stopniu uzależniona od ropy naftowej i gazu ziemnego, a dochody z eksportu ropy naftowej pozwalają rządowi na finansowanie infrastruktury dla gospodarki nieolejowej. The Supreme Petroleum Council ma pełną kontrolę nad polityką energetyczną w ZEA.
Głównymi obszarami przemysłu wytwórczego związanego z ropą naftową i gazem są Jabel Ali Free Zone w Dubaju i Jabel az Zannah-Al Ruwais w strefie przemysłowej w Abu Zabi. Do głównych produktów należą: gaz płynny, destylowane oleje opałowe i paliwa do silników odrzutowych.
Aluminium stało się kluczowym produktem działalności produkcyjnej w ciągu ostatnich 20 lat w Dubaju i stał się on jednym z 10 największych na świecie producentów.
Do największych przedsiębiorstw związanych z ropą naftową należą: ADNOC, GASCO, TAQA.