Moje Indie-Pierwsze wrażenie i co było potem > INDIE > artyku y, realcje i zdj cia z podr y

Artyku y i relacje z podr y Globtroter w

relacje z podróży

Krótka opowie¶ć o mojej pierwszej przygodzie z Indiami, któr± przeżyłam podróżuj±c po Rajastanie w 2007 r. Pierwsze wrażenie, próba ogarnięcia i otwarte ze zdziwienia oczy. Zapraszam do lektury krótkiego bardzo subiektywnego opisu moich Indii.

Lotnisko Indiri Ghandi w New Delhi, poranek, po krótkiej, bezsennej nocy z racji różnicy czasu zwi±zanej z podróż± na wschód. Wysiadamy z samolotu i od razu uderza nas zapach, który potem będzie nam towarzyszył do końca podróży, a za którym teraz tęsknię… Troszkę dusz±cy, trochę słodki, ale w zasadzie- przyjemny a nie, jak słyszały¶my z różnych opowie¶ci, nie do zniesienia.
Po przebrnięciu przez labirynt indyjskiej biurokracji wydostajemy się wreszcie na l±d. Wyjazd z lotniska przypominał walkę. Nie istnieje tam co¶ takiego jak pasy ruchu. Obowi±zuje zasada: zmie¶cisz się to jedziesz… I się mieszcz±. Oprócz samochodów, z drogi korzystaj± niezliczone ilo¶ci rowerów, riksz, zaprzęgów konnych i „wołowych”. Do tego pomiędzy tym całym towarzystwem kręc± się ¶więte krowy, które za nic maj± całe zamieszanie panuj±ce na drodze. Nasz samochód przedzierał się z wirtuozeri± przez ten g±szcz innych pojazdów, a kierowca zawsze w ostatniej chwili znajdował miejsce dla nas. Do tego ci±gły ryk klaksonów samochodowych i tych w mechanicznych rikszach. Noo dĽwięk klaksonów rikszowych przypominał raczej jęk zarzynanego kota, ale gło¶ny i skuteczny Nieraz miałam wrażenie, że to wła¶nie klakson jest najlepiej działaj±c± czę¶ci± w indyjskich pojazdach. Urzekaj±ce było to, że cały ten, w naszym mniemaniu chaos, był można rzec spokojny i poukładany. Żaden z kierowców nie okazywał zdenerwowania ani zniecierpliwienia. Po prostu, jechał do przodu w miarę możliwo¶ci, jak inni pozwalali. Próbowałam wyobrazić sobie polskiego kierowcę nerwusa w takiej sytuacji. Dostałby pewnie zawału serca po paru sekundach, nie mówi±c już o tym, że wachlarz przekleństw skończyłby się szybko i musiałby się powtarzać… A tam nic, stoicki spokój i spokojne czekanie na swoj± kolej.
Po jakim¶ czasie wyjechali¶my z miasta na drogę prowadz±c± na północ, do Rajastanu, na pustynię. Droga prosta jak odrysowana od linijki. Im bardziej zbliżali¶my się do pustyni, tym bardziej krajobraz stawał się surowy i monotonny. Zielone drzewa przekształcały się w rachityczne, suche krzewy i zaro¶la. Trawa zanikała, pojawiał się piach…. Pierwszy wielbł±d na drodze zaprzężony w dwukołowy wózek wzbudził nasze żywe zainteresowanie, pierwszy autobus załadowany po dach wydał się cudem, pierwsze stado krów przechodz±ce prze ulicę, choć nie takie przecież egzotyczne, również było dla nas interesuj±ce, pierwsze Hinduski spaceruj±ce wzdłuż drogi, całe okryte (ł±cznie z twarz±) kolorowym sari sprawiały, że poczuły¶my się jak w innym zupełnie ¶wiecie… Nie mogłam na pocz±tku uwierzyć, że to dzieje się naprawdę, że jeszcze w dzień poprzedni o tej porze byli¶my w mroĽnym Krakowie… a tu upał, słońce, droga przez pustynię i krajobrazy, które do tej pory znałam jedynie z filmów. Z czasem jednak na drodze pojawiało się coraz więcej wielbł±dów, coraz więcej krów a i nasze zmęczenie dawało się we znaki… W takiej sennej atmosferze dotarli¶my do Mandawy. Tam też przeżyły¶my lekki szok wychodz±c na miasto. Przez pierwsze piętna¶cie minut chciałam uciekać… Na każdym kroku spojrzenia i zaczepki młodych chłopaków, którzy byli żywo zainteresowani podróżuj±cymi samotnie dziewczynami. Z każdego sklepiku wychylała się głowa wołaj±ca nas do ¶rodka, żeby tylko zobaczyć… Do tego sam wygl±d miasteczka. Wszechobecnie panuj±cy chaos, bite drogi, rynsztoki i życie, które toczyło się wprost na ulicy. Otwarte drzwi domów, siedz±cy na progach mieszkańcy, biegaj±ce wszędzie dzieciaki. Nie daj Boże, jak człowiek zapu¶cił się troszkę w gł±b w jak±¶ pomniejsz± uliczkę, a dzieciarnia to wyczaiła-nie było zmiłuj. Obst±pywały i były żywo zainteresowane, kto my za¶ jeste¶my. Było to troszkę nuż±ce, zwłaszcza przy naszym zmęczeniu, jednak -jak dla mnie w sumie, bardzo sympatyczne i zabawne.
Na ulicach działo się „wszystko”. Kwitł handel na małych przeno¶nych wózeczkach, jeĽdziły autobusy, riksze, chodziło całe zoo, biegały dzieciaki, chodzili ludzie z tobołami na głowach… Pierwsze wrażenie jakie można odnie¶ć patrz±c na to wszystko i będ±c w ¶rodku to wrażenie całkowitego chaosu. Człowiek czuje się zagubiony i obcy i każda ujrzana blada twarz dodaje otuchy. Wtopić w tłum się nie da z racji odmiennego zupełnie wygl±du ( i jak, w moim przypadku, również wzrostu).Trzeba się po prostu przyzwyczaić… A przyzwyczaiłam się bardzo szybko… Już po jakiej¶ pół godzinie spaceru, poczułam się ok. Chaos tak bardzo nie przeszkadzał, manewrowanie pomiędzy krowami, dzieciakami i rikszami okazało się nie być aż tak trudne… Miasteczko powoli nas przyjmowało… PóĽnym popołudniem poszły¶my jeszcze do pałacu, gdzie z samej góry roztaczał się piękny widok na miasto, a w szczególno¶ci na biały meczet, z którego minaretów rozlegały się jęki, elektronicznego, podejrzewam muezina, wzywaj±ce na modlitwę o zachodzie słońca. Do tego tysi±ce gołębi kr±ż±cych nad miastem i wokół pałacu. Pomy¶lałam: ”dobrze trafiłam… z deszczu pod rynnę… Z Krakowa, miasta opanowanego przez te urocze ptaszyny, do kraju, przy którym Kraków jest miejscem gdzie goł±b wydaje się prawie wygin±ł…”
Dzień zakończyły¶my moim pierwszym zakupem, tj skórzanych bucików, które Pan specjalnie dla mnie rozbijał młotkiem na kopycie i za bardzo nie chciał się targować, gdyż twierdził, że na tak± duż± stopę trzeba dużo skóry… Targ został w końcu dobity (teraz my¶lę, że można było się jeszcze …) i uzbrojona w nowe buciki poszłysmy do hoteliku na małe co nieco i odpoczynek… Pierwsze spotkanie z kuchni± indyjsk± niezbyt pozytywne… W kurczaku mało było mięsa… warzywa tak pikantne, że w oczach stawały łzy… tylko ciapati pyszne…
Takie było nasze pierwsze zetknięcie z Indiami… Potem z dnia na dzień nabierałam coraz większego przekonania, że to co dla nas jest chaosem, dla nich jest porz±dkiem, że każdy w tym pozornym chaosie odnajduje siebie miejsce. Szczególnie uczucia takiego doznałam w Jodhpurze. Pięknym mie¶cie z niebieskimi domami. Wybrałam się na samotny spacer i na małe zakupy. Oczywi¶cie przez dotarciem na targ parę razy zabł±dziłam… W każdym razie będ±c tam, nagle poczułam się - dobrze. Wiedziałam już jak poruszać się w gęstwinie ludzi, pojazdów i zwierz±t. Nauczyłam się, że jak kto¶ na mnie tr±bi, to po to, żeby mi oznajmić, że jest blisko i chce przejechać, a zrobi to jak się usunę i ani ułamka sekundy wcze¶niej. I tutaj pojęcie ułamka sekundy ma wła¶nie kolosalne znaczenie. Ma się wrażenie, że fakt, że kto¶ nie został stratowany zależy wła¶nie od tego ułamka sekundy. To jednak działa… Patrz±c na tłum ludzi poruszaj±cy się, po ulicy ( a mogłam z racji mojego wzrostu spojrzeć na to wszystko troszkę z góry), miałam wrażenie, że jest to jeden organizm, że każdy zna doskonale swoje miejsce w szyku. Oprócz tego toczy się ci±gle walka o przetrwanie, nie tylko w kwestii poruszania się, ale również przeżycia… Cało¶ć jednak płynie, porusza się z gracj± i sprawia wrażenie harmonijnej cało¶ci… I ja wła¶nie w tym momencie poczułam się czę¶ci± tej cało¶ci, z czego byłam bardzo szczę¶liwa. Przestałam się bać rikszarzy, samochodów, chciałam przej¶ć przez ulice - po prostu przechodziłam. Slalomem, szybko, zwinnie, stosuj±c zasadę „ułamka sekundy”. Jednej tylko rzeczy nie umiałam ignorować. Mianowicie ¶więtych krów, przed którymi czułam prawdziwy respekt, a to z tego powodu, że jedna taka księżniczka ubodła mnie w ¶wi±tyni Karni Mata pod Bikanerem i od tego czasu czuję przed nimi respekt. Staram się ich nie prowokować i omijać z daleka. One bowiem nie stosuj± zasady ułamka sekundy, tylko twardych rogów… Ale w końcu to one s± ¶więte, ja tam byłam intruzem i na owe rogi się nadziałam… hierarchia panuje tutaj szczególna i trzeba się jej nauczyć.
Życie w Indiach toczy się innym trybem niż w Europie. Wszystko dla przeciętnego zjadacza europejskiego chleba jest inne. Może się wydawać bardziej prymitywne i biedne, ale ja nie chciałam tak na to patrzeć. My uważamy, że nasza cywilizacja jest jedynym i obowi±zuj±cym wyznacznikiem rozwoju. Oceniaj±c kraj jako cywilizowany b±dĽ nie, jako punkt odniesienia bierzemy Europę i jej kulturę. Mówi±c kraje trzeciego ¶wiata, b±dĽ bardziej eufemistycznie, kraje rozwijaj±ce się, uważamy, że pierwszym ¶wiatem jeste¶my my. Staramy się narzucić innym nasz sposób my¶lenia i co, najgorsze, wmawiać również, że to co nas uszczę¶liwia, da szczę¶cie również innym. ¦wiat jednak nie ogranicza się jedynie do małej, bogatej i snobistycznej Europy… Jego dusza jest wła¶nie w takich krajach jak Indie. Indie fascynuj±. Dla wielu s± skansenem. Symbolem uduchowienia, egzotyki… Ja starałam się oprócz tego zaobserwować również życie codzienne. Najlepsz± ku temu okazj± były samotne spacery po w±skich uliczkach, niejednokrotnie nie wiadomo gdzie prowadz±cych, obserwacja ludzi podczas podróży przez małe wioski i miasteczka. Zdaję sobie sprawę, że była to jedynie obserwacja z zewn±trz. Mogłam zobaczyć to, co widać było na ulicy, nie miałam niestety okazji bliżej przyjrzeć się życiu tam. My¶lę jednak, ze wprawne oko niejedno może wyłowić nawet z pobieżnej jedynie obserwacji… Życie toczy się na ulicy. Zarówno codzienne jak i towarzyskie. Ludzie siedz±, pracuj± rozmawiaj±, a nawet niektórzy najmłodsi nie krępuj± się wysikać do rynsztoku… Drzwi do domów s± w większo¶ci przypadków otwarte… Je¶li gdzie¶ znajduje się miejsce pracy, również dzieje się to na widoku publicznym. Ludzie gotuj±, szyj±, wyrabiaj± różne przedmioty itd., nie zamykaj± się, nie potrzebuj± widocznie do pracy tzw. ¶więtego spokoju. Nie przeszkadza im hałas, rozgardiasz, zamieszanie, jakie dzieje się na ulicy. Wiele rzeczy robi się tutaj prostymi sposobami. Wynika to z prostej przyczyny. Nie ma tu zbyt wielu sklepów. To, czego się nie da kupić trzeba po prostu zrobić. Albo zrobić i sprzedać innym. Id±c ulic± może się wydawać, że w tym kraju nie istnieje masowa produkcja w naszym tego słowa znaczeniu (wszyscy jednak wiemy, że jest inaczej, jednakże towary wyprodukowane w Indiach masowo, nie trafiaj± na rodzimy rynek). Ulica tętni życiem. Panuje ci±gły ruch, ci±gły hałas, tłok jest taki, że wydaje się niemożliwym wej¶cie weń. A potem okazuje się, że może wjechać samochód… Pamiętam tak± sytuacje. Szłam uliczk± Starego Delhi. Żeby i¶ć dalej musiałam przedostać się przez tłum, jaki się zgromadził nagle u wylotu małej przecznicy. Ludzie, riksze, motocykle. Totalny chaos, wszyscy tr±bi± próbuj±c się przedostać a ja cierpliwie czekam szukaj±c najmniejszej luki by się przedostać dalej. Nagle w ten ¶cisk, gdzie nie dałoby się wcisn±ć szpilki, na pełnym luzie wchodzi krowa… I znajduje się dla niej miejsce. Nikt się specjalnie jej obecno¶ci± nie przej±ł. Po prostu sobie weszła. W uliczkę tak w±sk±, że w±tpię, że zmie¶ciłby się samochód… W tłum ludzi, riksz i sam Bóg wie czego jeszcze… Aż się na głos za¶miałam jak to zobaczyłam i pomy¶lałam, że jeszcze dużo wody musi w Gangesie upłyn±ć, zanim zrozumiem do końca ( je¶li to w ogóle jest możliwe) jakie reguły tu obowi±zuj± i… że krowa zawsze się zmie¶ci.… A już my¶lałam, że w miarę nauczyłam się tu poruszać… Po tym wszystkim poszłam w ¶lady tejże krowy i też po prostu wlazłam tam gdzie chciałam i też się dało.
No tak wszystko jest takie inne, egzotyczne, zapieraj±ce dech w piersiach. Po ulicach chodzimy niemalże oszołomieni… oszołomieni wszystkim co jest wokół.. widokiem, zapachem, dĽwiękami… Indie chłonie się wszystkimi zmysłami, ł±cznie z tym szóstym…
Po jakim¶ czasie, gdy pierwsze przerażenie inno¶ci± zamieni się w zachwyt, nachodz± też inne, bardziej smutne refleksje… Indie to nie tylko feria barw, mieszanina oszałamiaj±cych zapachów czy też kakofonia ¶widruj±cych dĽwięków To również kraj gdzie niejednokrotnie w¶ród ogromnej masy ludzi trudno dostrzec pojedynczego człowieka…On tam jednak jest i się co jaki¶ czas wyłania. Gdy ogarnie się już ulicę, zacznie postrzegać j± jako jeden organizm, przychodzi taka chwila, gdy dostrzec tam można ludzkie dramaty i nieszczę¶cia: żebrz±ce zasmarkane dzieci, ludzi, których jedynym maj±tkiem jest koszula i kawałek tektury do spania, cał± rodzin± mieszkaj±c± w chatce zbitej z kilku desek i kawałka blachy… To jest mroczna strona tego kraju, ale składa się ona również na jego obraz jako cało¶ci. Tym co mnie również uderzyło, jest to, że jad±c przez indyjsk± wie¶, widać, że nie wszystkim dzieciom dane jest chodzić do szkoły. WyraĽnie widać grupki u¶miechniętych, ubranych w mundurki maluchów a zaraz obok dzieciaki id±ce wraz z rodzicami do pracy. Oj dużo jest biedy i ludzkiego nieszczę¶cia w Indiach i egzystuj± one obok bogactwa i przepychu… w końcu najbogatszy człowiek na ¶wiecie jest jakby nie patrzeć- Hindusem... Będ±c tam, obserwuj±c, oczywi¶cie pobieżnie, społeczeństwo Indyjskie, rozmawiaj±c trochę z ludĽmi, naszła mnie taka my¶l, że jedn± z przyczyn, która trzyma społeczeństwo indyjskie w ryzach jest ci±gle tam obecny, pomimo oficjalnego zniesienia w 1947 r., system kastowy. Oni wiedz± i czuj±, że kto¶ jak się urodził się dalit± (niedotykalnym) to braminem (kapłanem) nie zostanie…i nie buntuj± się (przynajmniej na razie). Uważam, że tam rewolucji długo nie będzie. (je¶li w ogóle jest możliwa). Większo¶ć ludzi wie i czuje jakie jest ich miejsce na ziemi i bunt przeciwko temu byłby buntem przeciwko odwiecznemu porz±dkowi ¶wiata. Nie można oczywi¶cie zaprzeczyć temu, że tam się nic nie zmienia. Zmienia się, ale w moim odczuciu jeszcze długo system przynależno¶ci do konkretnej kasty będzie decydował o losie większo¶ci ludzi. Przecież nawet ich ukochany Bapu, czyli Ojczulek (tak pieszczotliwie nazywany jest Ghandi), który zdecydowanie system kastowy odrzucił, nie zdołał całkowicie zmienić ¶wiadomo¶ci Hindusów w tej dziedzinie…
Indie s± krajem jedynym w swoim rodzaju. Nieprzypadkowo półwysep Dekan nazywany jest subkontynentem indyjskim. Otoczone od północy potężnymi Himalajami od pozostałych stron oblane wodami Oceanów Spokojnego i Indyjskiego mogły rozwijać się po swojemu wytwarzaj±c kulturę i ogólnie rozumiany system społeczny, niespotykany gdzie indziej na ¶wiecie.
Tam się wraca. Indie nie pozostawiaj± człowieka, który tam go¶cił obojętnym. Co¶ zostaje w głowie, w sercu, w duszy i nie jest to tylko zachły¶nięcie się egzotyk± i orientem; to co¶ więcej co czuje się po wieczornym spacerze wzdłuż ghatów w Puszkarze, jad±c drog± przez pustynię Thar, bł±dz±c pomiędzy niebieskimi domkami Jodpuru, czy też siedz±c samemu, lekko wystraszonym, chociażby przez chwilkę, w przesyconej zapachami kadzideł ¶wi±tyni, gdzie z półmroku wyłania się pos±g złowrogiej bogini Kali…
Teraz w Polsce brakuje mi indyjskiego pozornego chaosu, zapachów, dĽwięków. Ulice wydaj± się takie nudne, jednostajne. Ludzie wszyscy tacy sami, w ci±głym po¶piechu. Tutaj nie spotka się siedz±cego na słupie faceta, który po prostu siedzi… Drzwi domów s± pozamykane, chodniki pozamiatane, ulice puste. .Nie ma potrzeby pokonywania labiryntu by przedostać się na drug± stronę drogi. Nie ma obawy, że zza węgla wyjrzy nagle ¶więta krowa, której zamiary s± nieznane… Nasze ulice nie maj± zapachu ( no może poza smrodem spalin). W Indiach smród spalin miesza się z woni± kadzideł, które s± wszędzie, gotowanych na ulicach potraw, zapachem rynsztoków, które wcale tak nie ¶mierdz± jak mogłoby się wydawać. Do tego dochodzi to, co zostawiaj± po sobie wszystkie włócz±ce się po ulicach zwierzęta. Wszystko to daje niesamowit± mieszaninę, która zostaje na długo. Indiami pachn± moje jeszcze niewyprane ubrania, kupione szaliczki, plecak, ¶piwór. I jako¶ nie chcę się go pozbywać. Przynamniej na razie… Jednym z zapachów, które niew±tpliwie będ± kojarzyć mi się z tym krajem, jest zapach ziaren anyżku. Nie wiem dlaczego, ale utkwił mi on w mojej głowie najbardziej. Jak pow±cham przywiezione stamt±d ziarenka, widzę uliczki Delhi, Jaisalmeru, Udajpuru, Jajpuru i innych miast Rajastanu odwiedzonych po drodze. Widzę wypakowane owocami wózki będ±ce przeno¶nymi sklepikami, u¶miechaj±ce się nie¶miało kobietki w kolorowych sari, pędz±cych rikszarzy, właż±ce wszędzie krowy. To wszystko składa się na jeden z obrazów Indii, tego wspaniałego kraju, do którego niew±tpliwie wrócę. Indie można albo znienawidzić albo pokochać. Co mnie spotkało… chyba już wiadomo…

Do Indii należy jechać z otwart± głow± i oczami. To nie jest kraj dla każdego, ale każdy powinien go skosztować.Ttrzeba się zgubić w małej uliczce, by chociaż troszkę dotrzeć do ich sedna...

INDIE / Rajastan / Agra / Fort w Agrze popołudniow± por±

INDIE / Rajastan / Puszkar / Nad jeziorem w Puszkarze

INDIE / Rajastan / droga do Mandawy / Po drodze do Mandawy

INDIE / Rajastan / Dżajpur / Ulica w Dżajpurze

brak komentarzy

dodaj nowy komentarz...

Brak adres w do wy wietlenia.

INDIE

Dział Artykuły

Dział Artykuły powstał w celu umożliwienia zarejestrowanym użytkownikom serwisu globtroter.pl publikowania swoich relacji z podróży i pomocy innym podróżnikom w planowaniu wyjazdów.

Uwaga:

za każde dodany artykuł otrzymujesz punkty - przeczytaj o tym.