Carrer d’En Robador – Barcelona > HISZPANIA

La Rambla
Jest już po zmroku, dosyć ciepły wieczór i mnożący się turyści na głównych ulicach miasta. Skąd tu tyle osób - jest już zima i zimno jak na tę część Hiszpanii! Usiłuję dotrzymać kroku koledze, z którym spotkałem się w Barcelonie. Staram się nie wpadać na ludzi idących z naprzeciwka, a jednocześnie rozglądam się dookoła. Po środku szeroki deptak, a na jego obrzeżach małe pawilony targowe.

Barcelona, Katalonia, Rewers Barcelony, HISZPANIA

Oklejone lampkami drzewa dodają ulicy uroku – całkiem przyjemny dla oka efekt. Idziemy do miejsca, gdzie codziennie zbierają się ludzie z tzw. „marginesu”. Ludzie życiowo wyczerpani, głodni i potrzebujący. Skręcamy z La Rambla w Carrer de l’Hospital, z tłumu do małego zgiełku. Wreszcie.


Carrer de l’Hospital
Nie ma już lampek i bazaru. Mijamy pawilony sklepowe – powoli znikają restauracje, a pojawiają się uliczne pub-y. Wymalowane w graffiti rolety antywłamaniowe, zniszczone bramy czy pomazane drzwi przestają przyciągać moją uwagę. Czuję się tu lepiej niż na wypełnionej po brzegi La Rambla. Turystyczne piękno Barcelony ucieka przez małe i zaniedbane uliczki doklejone do l’Hospital. Normalny człowiek nigdy nie zapuszczałby się w takie miejsca wieczorem, dlatego nie zawracam i idę dalej.

Barcelona, Katalonia, Biblioteca de Cataluña - kolory Hiszpanii, HISZPANIA

Mateusz, bo tak na imię autostopowiczowi, z którym przemierzamy ciemne strony miasta odbija w lewo – na Plaça de Sant Agustí. Zza drzew wyłania się Església de Sant Agustí – spory kościół wybudowany między 1728 i 1750 r. w stylu neoklasycznym. Przed wejściem ogromna grupa Azjatów, a ze środka dobiegają głośne okrzyki. Czuć i widać zjednoczenie już na samym placu. Czas na zwiedzanie i zaczerpnięcie informacji, bo oprócz mnie nie ma tam żadnego białego. Chwila przepychania i jestem w środku – pomimo małej liczby osób dalej trwa msza – msza dla katolików z Azji.

Trzeba iść dalej, bo na dobrą sprawę jesteśmy już spóźnieni. Zniszczone przez czas i ludzi budynki… w tym tyły Biblioteca de Cataluña założonej w 1907 roku chowają się za plecami. Mateusz skręca w uliczkę na lewo od Carrer de l’Hospital.

Barcelona, Katalonia, Carrer d’En Robador - malowidła ścienne, HISZPANIA

Carrer d’En Robador
Razem ze światłem lamp znika moja pewność siebie. Chowam aparat do pokrowca, a na przypięty do pasa pokrowiec naciągam kurtkę – nie ma co kusić losu. Jeszcze przez chwile idziemy przez ciemną i wąską Robador – turystów już tu nie ma. Stajemy przed wejściem do zapełnionego pomieszczenia, z którego wydobywa się śpiew i muzyka. Drzwi są zamknięte, ale dokładnie widać i słychać co dzieje się w środku. Dookoła różni dziwni ludzie, ale na dobrą sprawe jestem tu także i ja. Szybko rzucam okiem na tych, którzy nie zmieścili się w ewangelickiej instytucji wspierającej „margines”.

Są tu młodzi oraz starsi, czarni i biali, chorzy i jakby się mogło wydawać zdrowi. Część osób rozmawia ze sobą, część stoi w milczeniu, a jedna wprowadza zamieszanie. Mateusz twierdzi, że jest to Włoch – całkiem możliwe …Włosi są nerwowi, a ten jest dodatkowo pijany. Świetna kombinacja – Jego bezpośredniość zaczyna drażnić. Gesty i zrozumiałe dla mnie półsłówka zastępują tłumacza – Włoch chce wejść do środka i nie idzie mu to dobrze. Przez szybę widać rozstawione przy ścianach plastikowe krzesła i siedzących na nich ludzi. Pustą przestrzeń – biegnącą od drzwi wejściowych do tylniego wyjścia zajmuje starszy człowiek.

Barcelona, Katalonia, Carrer d’En Robador - nieturystyka, HISZPANIA

Wygłasza przemowę, czyta Biblię i wdaje się w rozmowy z uczestnikami. Jest on najprawdopodobniej mocno związany z kościołem – nieistotne, bo już z zewnątrz widać, że nie robi tego z przymusu. Najważniejsze w takich miejscach to cierpliwość, zrozumienie i nie wciskanie się na siłę z butami w czyjeś życie. Kilka minut czytania, chwila rozmowy i zaczyna grać muzyka. Rzutnik wyświetla tekst piosenki – zrozumiałe, że w języku hiszpańskim. Ludzie śpiewają. Oprócz Włocha, który zaczął wykrzykiwać „racismo” (rasizm) wszyscy są spokojni i opanowani. Parenaście minut i na salę wchodzą kobiety z tacami, na których widać sporą ilość bagietek. Nikt się nie śpieszy, ale widać, że wszyscy czekali na ten moment. Stoimy z Mateuszem przed wejściem – drzwi są zamknięte na klucz. Dopiero teraz dostrzegłem kartkę z przekreśloną strzykawką. Obok nas coraz więcej osób. Dochodzi także dwoje znajomych – Andrzej i Kamil.

Barcelona, Katalonia, Església de Sant Agustí wewnątrz, HISZPANIA

Przyjechali do Barcelony autostopem. Jakiś mężczyzna zaczyna krążyć w tą i z powrotem. Odkąd tu jest, słychać nieustający kaszel. To napewno nie przeziębienie. Spoglądam mu w oczy – pierwszy i ostatni raz. Czerwone i spuchnięte – jakby za chwile miały pęknąć, jakby za chwile miało wylać się przez nie życie. Otwierają się drzwi – wychodzi i wchodzi po jednej osobie. Zaglądam przez szybę – wszyscy jedzą bagietki z serem, kiełbasą lub tuńczykiem. Jest też kakao. Przyszła i na nas pora – wchodzimy i siadamy na krzesłach. Podchodzi z wyglądu miła Hiszpanka i odmawia modlitwę …amen – dostajemy bagietki i kakao. Świeża bułka, oliwa zamiast masła i w moim przypadku chorizo – hiszpańska kiełbasa z wieprzowiny. Tło to nieustający kaszel, „gracias” w różnych akcentach i pijany Włoch, który pomimo wszystko został wpuszczony. Koniec kolacji – idziemy dalej.