Zjednoczone Emiraty Arabskie. Tego w przewodnikach nie ma. Kawa. > ZJEDNOCZONE EMIRATY ARABSKIE

Kawa, po arabsku qawah lub gahwa, po raz pierwszy dotarła do regionu Zatoki Perskiej tysiąc lat temu dzięki handlarzom. Jeden gram kawy kosztował więcej niż gram złota. Tylko szejkowie byli w stanie sobie na to pozwolić i zawsze częstowali nią swoich gości.
W XVIII wieku stała się dostępnym napojem dla wszystkich Beduinów mających swoje obozowiska na pustyni. Wzorując się na szejkach, częstowali nią podróżnych, którzy przechodzili z karawaną. W ten sposób zobowiązywali się do dbania o ich bezpieczeństwo w czasie ich przemierzania przez pustynię, aż znikną z ich widnokręgu.
Rytuał częstowania kawą mówił też o uczuciach gospodarza. Jeśli nie podał kawy na powitanie, oznaczało to, że gość nie był mile widziany w jego domu. Jeśli w czasie rozmowy gospodarz nie podawał więcej kawy, to oznaczało, że zachowanie gościa nie podoba się właścicielowi domu.
W ten sam sposób gość mógł dać gospodarzowi do zrozumienia, że jest niezadowolony z przyjęcia i nie wypić kawy.
Zaparzona arabska kawa nie jest tak ciemna jak turecka. Tajemnicą jej smaku jest to, że używa się zielonych ziaren, średnio palonych w kadzi lub w mishaseh. Należy porcję zielonych ziaren kawy prażyć w garnku do momentu aż staną się złotobrązowe. Następnie trzeba poczekać aż wystygną i dopiero wtedy dolać trzy porcje wody oraz pół porcji zmielonego kardamonu. Gotuje się to przez 10 minut na wolnym ogniu. Domieszka szafranu da jej jeszcze lepszy smak. Jeśli chcemy wypić kawę tak mocną jak espresso, to jest ona gotowa, ale jeśli gustujemy w słabszej, to musimy dolać gorącej wody i zagotować do momentu powstania piany. Taką kawę podaje się bez cukru i mleka.
Częstowanie kawą jest ceremonią. W tutejszej tradycji oferuje się gościom przynajmniej trzy czarki z bladobrązowym napojem i każdy z nich ma inne znaczenie. Pierwsza czarka z kawą nazywa się finhan al dayf, co oznacza powitanie i okazanie zaufania. Druga nazywa się finjan al sauf, co oznacza, że gospodarz i gość będą rozwiązywać zawsze wszystkie konflikty, jeśli takie zaistnieją. Ta czarka kawy ma też nazwę „the sword cup”, kielich miecza. Trzecia czarka kawy nazywana finhan al kayf oznacza radość ze spotkania i możliwość dalszej konwersacji. Innym wytłumaczeniem podawania tych czarek jest życzenie zdrowia, miłości oraz dobrobytu w przyszłości. Nie wypicie ich jest uznawane za niegrzeczne i może być postrzegane jako zła intencja.
Gospodarz zawsze pierwszy próbuje kawy i ocenia, czy można ją podać gościom. Trzyma dzbanek zwany dallah w lewej ręce, a czarkę w prawej i podaje bezpośrednio do ręki gościa. Ten po wypiciu, też prawą dłonią, podaje gospodarzowi, by nalał więcej. Czarki zawsze są napełniane do jednej trzeciej wysokości. Jeśli gość nie chce już więcej kawy, to stawiając ją na stole, lekko kołysze nią na boki lub odkłada czarkę do misy z wodą, która bardzo często stoi na stole.
Tradycyjny dzbanek do kawy ma wylewkę w kształcie dziobu sokoła i jest zrobiony z miedzi. Czarki do kawy nazywają się fenjan/finhan i ich cechą charakterystyczną jest to, że nie mają uchwytów.