Magiczne południe Maroka z RAINBOW TOUR (cz. II) > MAROKO > MAROKO

Udajemy się do w kierunku OUARZAZATE przez malowniczą dolinę rzeki Dades. Ze względu na mnogość tradycyjnej warownej architektury (kazby zbudowane z gliny), ten odcinek drogi zwany jest „drogą tysiąca kazb”. Formacje skalne wzbudzają niekłamany zachwyt. Dolina jest pełna ruin kazb, zielonych pól, gajów drzew figowych, migdałowców i krzewów różanych. Wieczne zielone doliny zasilane wodą spływającą z gór są jedną z najbogatszych części Maroka. Mijamy „małpie skały”, co chwilę zatrzymujemy się wyskakując z autokaru aby uwiecznić aparatem, kamerą te wspaniałe widoki. Myślę, że to miejsce, które na zawsze pozostaje w pamięci, powinien odwiedzić każdy, kto chce poznać prawdziwe piękno i różnorodność Maroka.Wjeżdżamy do Ourzazate. Zakwaterowanie w piątym już hotelu LE ZAT.
Dzień 6. Ouarzazate (Warzazati). Jeszcze 100 lat temu nie było tego miasta. Pod koniec lat 20. minionego stulecia założyli je Francuzi, którzy postanowili zbudować tu garnizon wojskowy oraz ośrodek administracyjny. Dzisiaj miasto to stało się oazą światowego kina. Najwięksi twórcy filmowi upodobali sobie samo miasto, okoliczne kazby jak i pustynne krajobrazy okolicy. W Ouarzazate powstało ogromne studio: „Atlas Film Corporation Studio”. Powstały tu takie hity kinowe jak: „Gladiator”, „Klejnot Nilu”, „Lawrence w Arabii”, „Jezus z Nazaretu”, „Aleksander”, „Książe Persji”, „Kundum”, Asterix i Obelix: misja Kleopatra”. Znajduje się tu MUZEUM KINA przedstawiające szczegóły związane z produkcją filmową. Można tu zobaczyć m. in. obiekty zbudowane na potrzeby kilku produkcji. Naprzeciwko muzem, po drugiej stronie ulicy znajduje się okazała kazba Taourirt, należąca do rodu Gliwach. Zamczysko jest częściowo zamieszkałe, a częściowo zamienione w muzeum. Wejście do muzeum znajduje się od strony północnej, z av. Mohammed V. Kiedy tak „kukałem” przez okienko kazby, zauważyłem wielkie gniazdo z trzema bocianami. Trójkąt? Ale przecież to Maroko. Bigamia jest tu dozwolona. Przed zwiedzeniem najsłynniejszej z kazb AIT BENHADDOU zatrzymujemy się dużo wcześniej aby podziwiać ją z dalszej perspektywy. To jest naprawdę imponujące. Klasyczna panorama potężnego ksaru Ajt Bin Haddu (fr. Ait Benhaddou), ufortyfikowanej wioski w kolorze czerwonej ziemi, naszpikowanej strzelistymi wieżami, ze stromym wzgórzem w tle. Miejsce jest tak piękne, że zdaje się, jakby nie istniało naprawdę. Nic dziwnego, że UNESCO w 1987 r. wpisało je na Listę Światowego Dziedzictwa Kulturalnego i Przyrodniczego, a siedem lat później marokański rząd rozpoczął szeroko zakrojone prace renowacyjne. Na tym postoju spotykamy zaklinacza węży. Nie odmawiam sobie zrobienia zdjęcia z owiniętymi wężami wokół mojej szyi (mój avatar). Samo zwiedzanie Ait Benhaddou to jedna wspinaczka wąskimi uliczkami, do góry i do góry. Wchodzeniem do niektórych domów, są na nich wywieszki zapraszające do srodka (właściciele oczekują zapłaty). Oprowadza nas Marokańczyk, który zagrał epizod w filmie „Gladiator” (biegał wokół areny krzycząc: Hiszpania, Hiszpania). Z wielkim żalem opuszczamy Ait Benhaddou i udajemy się w kierunku Marrakeszu niezwykła drogą przez góry Atlasu Wysokiego przez przełęcz TIZI-N-TICHKA (2260 m n.p.m.). Drogę tą zbudowali Francuzi w latach 20. ubiegłego wieku. Kiedy przełęcz zasypie śnieg, robi się tu bardzo niebezpiecznie. W 2005 roku zginęło tu kilkoro turystów spadając samochodem w przepaść. Widoki niesamowite, nie do opisania. Nie wszyscy z uczestników wyprawy, byli w stanie podziwiać je. Ogrom przepaści, krętej drogi warunkował zachowanie ich organizmów. Widoki Atlasu są niezwykle malownicze, a kręta droga nad przepaściami dostarcza niemałych emocji. Więcej nie piszę o tej drodze, bo już zaczyna mi się w głowie kręcić.