„Puścić dymka” w Japanlandzie > JAPONIA

Porządek kojarzymy przede wszystkim z Niemcami. Jednak zamiłowanie do przestrzegania reguł jest typowe również dla mieszkańców bardziej egzotycznego dla nas kraju – Japonii. Za to właśnie uwielbia to państwo mój znajomy Niemiec, który osiedlił się tam kilka lat temu. Ku swej uciesze trafił do kraju, gdzie prawo się szanuje. Doświadczenie zmiany otoczenia było w jego przypadku tym intensywniejsze, że emigracja do kraju kwitnącej wiśni nastąpiła zaraz po ‘traumatycznych’ latach spędzonych w Polsce (gdzie jego zdaniem wszyscy robią co chcą, ewentualnie kombinują jak przechytrzyć ‘system’).

”Ola, pierwszą rzeczą którą musisz wiedzieć jest to, że w Tokio obowiązuje zakaz palenia w miejscach publicznych - przy czym przez miejsca publiczne rozumie się parki i ulice”. No masz ci los. Teraz mi to mówisz? Po tym jak przeleciałam tysiące kilometrów? Trochę jednak nie dowierzam – przecież to niemożliwe, że będę mogła palić tylko na tarasie. I rzeczywiście. Los puszcza do mnie figlarnie oko. Zakaz co prawda obowiązuje - i co więcej - przestrzega się go, ale.. na ulicach, w parkach i w shinkansenach są palarnie. Co więcej - nawet na przedostatnim piętrze najwyższego budynku Tokio – siedziby władz miasta – można puścić dymka – i to z pięknym widokiem na miasto! Cud malina. Jako palacz poczułam się w tym momencie niemal pogłaskana po brzuszku – w końcu choć raz nie upchnięto mnie do schowka na miotły.

Uważnego czytelnika mogła zaskoczyć trochę informacja o palarniach na ulicach. A tak. Nie są to jednak budki, klitki, szopy. Nie. To wyznaczony obszar chodnika, w którego centrum znajdują się popielniczki. Zwykle nie ma szyb. Jesteśmy na wolnym powietrzu, a od niepalących może oddzielać nas tylko cienka biała linia namalowana na chodniku – choć bywa, że jej też nie ma. Jesteśmy jednak w „smoking area” - jak głosi tabliczka - więc hulaj dusza, jaraj ile wlezie bo TU MOŻESZ PALIĆ!

Jednak Japonia mimo wszystko to nie jakiś niezwykły „wonderland” gdzie każdy przestrzega obowiązujących przepisów. Tu też można spotkać wichrzycieli, którzy prawu poddać się nie chcą – choć robią to na sposób japoński. Idąc przez park, w nadziei że może znajdę jakieś „smoking area”, trafiam w końcu na kawałek wydeptanego do gołej ziemi trawnika otoczonego palikami i linką. Jest. Moja ziemia obiecana. Ku mojemu zdziwieniu obok tego miejsca nikotynowej rozpusty widzę włóczęgę, który leży obok – zaraz przy strefie dla palących, ale jednak poza nią. A to łapserdak. Łypie na mnie spod oka, popija kawę z puszki i pali papieroska. No cóż. Każdy kraj ma takich buntowników jakich sobie wychowa. Ale moja słowiańska dusza i tak chciała go niemal uścisnąć za ten akt samowoli.