Chiny pachnące… ulicznym wokiem. > CHINY

PEKIN… Miejsce, z niekończącymi się pochodami mas ludzkich. Miejsce, w którym zawsze masz wrażenie, ze idziesz w przeciwnym kierunku niż wszyscy…
Absolutnie obowiązkowe punkty podróży, których pominąć nie pozwala żaden przewodnik czy program podróżniczy, to Zakazane Miasto, Plac Tiananmen, Świątynia Nieba, Park Beihai, Park Jingshan, obiekty olimpijskie…
I mniej obowiązkowe, ale za to pozostawiające we wspomnieniach wyraźny ślad:
HUTONGI, czyli labirynt wąskich (półmetrowej, czasem metrowej szerokości) uliczek, których nie znajdziecie na współczesnych mapach , a na których życie toczy się w takim samym klimacie jak przed laty. Domostwa korzystające z publicznych toalet, z uwagi na brak własnych. Ciasne uliczki i jeszcze ciaśniejsze przedsionki wypełnione rupieciami, czy raczej, z punktu widzenia miejscowych, przedmiotami codziennego użytku. [lokalizacja: w pobliżu Di’an Men, w okolicy Jezior Pekińskich, wokół alei Nan Luogu Xiang]
Po drodze do Jezior Pekińskich niepowtarzalna w swym klimacie uliczka Nan Luogu Xiang. To miejsce, w którym można poznać chyba każdy smak Pekinu, począwszy od ziemniaczanych chipsów na patyku, przez dymiący i bulgoczący kolorowy napój, po kaczkę po pekińsku. Takie pekińskie Krupówki. 
Spacer po okolicach JEZIOR PEKIŃSKICH, miejscu zapełnionym zielenią, kafejkami i stoiskami z prażonymi kasztanami z wyjątkowym przyczółkiem, którego pominąć nie sposób, a mianowicie…
HERBACIARNIĄ RODZINY FU – dość niepozorny z zewnątrz budynek [w parku po lewej stronie, idąc od Pałacyku Księcia Gong, bezpośrednio przed Wyspą Dzikich Kaczek] w środku pełen historii, a do tego serwujący chińską herbatę z najwyższej póki. Przemiła, bogata w wiedzę i mówiąca po angielsku gospodyni ugości Was tak, że wspomnienie tego odpoczynku pozostanie w Was na długo.
ULICA DUCHÓW – to wyjątkowe miejsce, gdzie można po pełnym atrakcji dniu, usiąść w restauracji i delektować się różnorodnością chińskiej kuchni i jej niepowtarzalnym smakiem w typowo miejscowym klimacie.

MUR CHIŃSKI – niezaprzeczalnie subiektywnie uważam, że tak naprawdę jedno z miejsc, dla których warto przebyć taki szmat drogi. Przed wypadem na mur przeanalizowałam chyba wszystkie dostępne w pobliżu Pekinu miejsca i niezaprzeczalnym faworytem stał się dostępny, ok. dziesięciokilometrowy odcinek muru od Jinshanling do Simatai. [Niestety fragment muru w okolicy Simatai aktualnie jest zamknięty w związku z remontem, ale można zejść kawałek wcześniej do autostrady, a tam autobusem do Pekinu.] Oczywiście w zależności od preferencji, jeśli ktoś woli odrestaurowany z pełną infrastrukturą, ale za to zatłoczony mur, to zdecydowanie powinien wybrać się do Badaling czy Mutianyu. Mur na odcinku od Jinshanling do Simatai jest dzikim fragmentem, który zmusi do wspinaczki, do omijania niedostępnych wieżyczek zboczami gór, w którym brakuje dużych fragmentów schodów… To miejsce, które na pierwszym kilometrze jest pełne turystów, na drugim pojedynczych wytrwałych, głównie spoza Chin, a od trzeciego kilometra bez żywej duszy… Chyba jedno z niewielu miejsc, gdzie można samotnie delektować się spacerem, czy raczej trekkingiem po jakże bogatych w historię kamieniach… [Do Jinshanling można dostać się z Pekinu autobusem nr 980 (14Y/os.) z dworca autobusów Dongzhimen (stacja metra Dongzhimen) do miejscowości Miyun, a następnie negocjując cenę z jednym z wielu oferujących dowóz kierowców, właściwie na każdym przystanku w Miyun, udało nam się dotrzeć pod sam mur za cenę 150 Y w jedną stronę za 2 osoby, choć cena wyjściowa oscylowała wokół 300 Y. Powrót, łapiąc autobus na bramkach na autostradzie (ok. 2 km od zejścia z muru), za cenę 70 Y/os. (można było się spokojnie bardziej utargować )Autobusy jadą co ok. 15 minut.]
Po 4 dniach w Pekinie, nocnym pociągiem, w bardzo przyzwoitych warunkach (choć zapowiedź na dworcu w postaci miejscowych rolników z workami ryżu, ziemniaków, z wiadrami po farbie, służącymi za walizki, z koszami do zbierania herbaty wypełnionymi własnym dobytkiem, czy też niekończącymi się ilościami kartonów obwiązanych taśmą, nie była obiecująca ) w godzinach porannych dotarliśmy do XI’AN. Na dworcu, [z prawej strony, stojąc twarzą do dworca, pod białym budynkiem poczty]wsiedliśmy do autobusu nr 306 jadącego do Muzeum Terakotowej Armii. [7 Y] Po powrocie, autobusem miejskim dostaliśmy się do Pagody Dzikiej Gęsi. W Xi’an biały turysta jest taką rzadkością, że kierowcy autobusów dwukrotnie, oszczędzając sobie trudności komunikacyjnych z nami, odpuścili nam obowiązek zakupu biletów, każąc iść na tył autobusu i jechać bez zawracania im głowy .
W nocy, wsiedliśmy do pociągu do LUOYANG, aby z samego rana móc wyruszyć do roztaczającego woń kadzidła, klasztoru Shaolin. [Autobusy do Shaolin wyjeżdżają z dworca autobusowego, zlokalizowanego po lewej stronie, stojąc twarzą do dworca kolejowego. Koszt 19Y/os. (w kasie) w jedną stronę.]
Aby móc spokojnie przejść cały kompleks wraz ze wszystkimi świątyniami i wjazdem na Świętą Górę, jeden dzień to zdecydowanie za mało. W każdym razie na główny punkt, czyli klasztor Shaolin wraz z pokazem adeptów sztuk walki i przejście Lasu Stup wystarczy kilka godzin. [o godz.16-tej wyjeżdżają autobusy powracające do Luoyang] Będąc w Luoyang nie można pominąć Grot Longmen (zespół świątyń skalnych), ale na to potrzebny jest kolejny dzień.[Autobus nr 81 z przystanku na wprost dworca autobusowego. Koszt 1,50Y/os. w 1 stronę]
I ponownie późnym wieczorem wsiedliśmy w pociąg nocny, tym razem jadący do Szanghaju. Po 15 godzinach podróży, z czego zdecydowaną większość przespaliśmy, dotarliśmy do ostatniego punktu naszej podróży – Szanghaju.
SZANGHAJ – lewa i prawa strona rzeki, czyli 2 różne światy. Z jednej strony znany nam dobrze z ostatnich dni tłok, brud, bieda, a z drugiej zadziwiająca czystość, bogactwo i rozwój technologiczny.
Szanghaj, to obowiązkowy rejs po rzece Huangpu. Warto rozpocząć rejs kiedy jeszcze jest jasno i zakończyć go, gdy pogrążone w mroku miasto rozjaśniają tysiące świateł. [Statek odpływa z południowego krańca promenady Bund. Rejs trwa ok. 1 godziny. Koszt: 100Y/os.]
Część zachodnia:
BUND – nabrzeże, słynące z ciągnącej się z północy na południe promenady. To także wschodnia granica szanghajskiej starówki – miejsca bardzo tłocznego, pełnego sklepików, restauracji, barów. Miejsca, w którym można nabyć chyba wszystko, czego poszukuje spragniony pamiątek turysta. W końcu - głośnego i tłocznego, które jednak ma do zaoferowania schronienie przed tymi wątpliwymi urokami w postaci zacisznego klasycznego chińskiego ogrodu Yuan, jak nazwa głosi Ogrodu Spokoju i Wytchnienia.
Cześć wschodnia:
PUDONG – przestrzeń wypełniona dziesiątkami nowoczesnych i niemal sięgających chmur, drapaczy. Najwyższe z nich to 94-piętrowy World Financial Center, 88-piętowy Jin Mao Tower, czy wieża telewizyjna Oriental Pearl.
Podobnie jak ze statkiem warto wjechać na taras widokowy gdy jest jasno, a opuścić go, gdy już miasto rozbłyśnie sztucznym światłem ulic, mknących samochodów i podświetlonych budynków. [Koszt wjazdu windą na 88. piętro na taras widokowy Jin Mao Tower – 100 Y]
Ostatni etap podróży to przejazd szybkim pociągiem na trasie Szanghaj – Pekin (zdecydowaną większość podróży pociąg mknął z prędkością 300 km/h), a następnie samolot i powrót do kraju.